Hier zitten we dan aan een tafel van twee bij twee omdat ik zijn Angela gedaan heb. Voor ons een Smith and Wesson 686 waar ik een enkele huls heb ingestopt. Waarschijnlijk had hij een spijtbetuiging verwacht, maar daarvoor zijn mijn acteerprestaties te miniem. Zelfs als de kogel zich tot mij richt heeft die nacht mijn leven voldoening gegeven. Zijn blik is woest met ogen die me ter plaatse kunnen neerknallen. Ik neem het wapen, draai aan de cilinder en houd de loop tegen mijn voorhoofd. Bij het overhalen van de trekker ontspruit er enkel een klik.
“Je hebt lef.”, zegt Collin. “Hoe kan het ook anders als je geen moeite hebt om mijn vrouw te neuken?”
“Jouw beurt.”, fluister ik. Mijn rechterhand schuift de revolver naar hem. Hij haalt diep adem, herhaalt mijn bewegingen, haalt zijn schouders op en schiet de kogel door zijn kop. Ik veeg de resten verbrand vlees van mijn aangezicht en druk mijn vinger in de plas bloed die steeds groter wordt. Bezitterige mannen heb ik het liefst. Ze kunnen zich niet langer concentreren wanneer hun vrouw gepaald wordt. Mijn druppende vinger begeeft zich naar de vergeelde muur waar stukjes Collin op kleven. De volgende dag wordt hij door zijn tierende Angela gevonden. Haar waterachtige ogen kijken naar de handgeschreven boodschap die is achtergelaten:
“Geen mens zou het spel van de duivel moeten spelen, want het is een opvoering tegen de zonde die de mens eigen is.”