Essay

Wat vrouwen in een man zoeken, strookt meestal niet met wat ze daadwerkelijk van die man zullen krijgen. Komt dat omdat mannen niet meer aan de behoeften van een vrouw kunnen voldoen of omdat de verlangens van de vrouw weinig realistisch blijken te zijn? Er is al heel wat inkt over de zoektocht naar ware liefde gevloeid en toch blijkt er geen eenduidig antwoord te komen. Is het vinden van de juiste man een onbereikbare droom of is er hoop voor de duizenden vrouwen, die hun ideale man niet lijken te vinden?

Een pijnlijke evaluatie van het probleem

“Relaties zijn moeilijk, niet meer van deze tijd en uiterst onbetrouwbaar, Ik wacht op mijn ideale man, degene die mij volledig zal vervullen en waarbij geluk een evidentie zal zijn.” Met een ingeoefende lijst van verwachte kwaliteiten draaft men er lustig op door. Men zou verwachten dat vrouwen van middelbare leeftijd met nuance hun idealen zouden bijschaven, maar niets lijkt minder waar.

Waar vroeger vooral christelijk gezinde vrouwen met duidelijke punten op de proppen kwamen, lijkt die trend zich naar de massa te hebben voltrokken. Programma’s als Blind getrouwd, Boer zoekt vrouw en Lang Leve de liefde, geven weer met welke waanideeën sommige vrouwen moeten leven. Nu dacht ik eerst dat zulke programma’s enkel voor hun gehalte aan entertainment werden bekeken, maar wat was mijn verbazing groot, wanneer de illusies van de ideale liefde, als zoete koek naar binnen werden gewerkt.

Blijkbaar moeten partners tegenwoordig van een andere planeet komen, want geen enkele man die ik ken, kan aan zulke verwachtingen voldoen. De vraag stelt zich dan of de beoogde partner daadwerkelijk bestaat. Een man moet niet alleen knap zijn en een goed karakter vertonen, maar bovendien moet hij zijn seksuele verlangens tot een nakend huwelijk kunnen wegsteken. Of die seksuele verlangens na het huwelijk volledig zullen worden ingelost, blijft voor hem en haar een grote vraag.

De wereld van de fictionele liefde

Romantische boeken en films hebben één ding gemeen. Ze creëren een wereld van fictie, waar liefde uiteindelijk de perfectie zal benaderen. De illusionaire voorstelling van mensen, die ondanks elke tegenslag voor elkaar lijken te zijn bestemd, staat in schril contrast met de wereld waarin we leven. Niet dat ik hier de liefde voor een ander tot het niets wil herleiden, want liefde blijft de grootste drijfveer van ons bestaan.

Ik vind het gewoon spijtig dat zoveel single vrouwen verwachtingen koesteren, waarvan de maatstaf zo hoog ligt, dat ze er zelf onder zullen lijden. Wat kan er buiten droefenis uit het wachten op het onbereikbare voortkomen? Wachten op liefde wordt alleen aangewezen als men na de wachtperiode geen hoogmoedige verwachtingen schept.

Hoe weet je of iemand de liefde van je leven is?

Dat zal je wel voelen, toch? Laat daar nu net het probleem zitten. Hoeveel keer hebben we niet gehoord dat er niets mis is met een partner, maar dat het gevoel ontbreekt? Vervolgens gaat men zich zo focussen om een nepgevoel te creëren, dat men gefrustreerd raakt en de relatie opgeeft. Een gevoel komt wanneer het komt en daar kan je geen termijn op plakken. Waar bepaalde individuen erin slagen om onmiddellijk gevoelens te ontwikkelen, zijn er anderen bij wie het langer zal duren.

Waarom koppels die niet onmiddellijk een klik voelen, blijven verdergaan met een relatie, is aan de aantrekkingskracht te danken. Soms moet je gewoon doorzetten, zodat het gevoel kan cultiveren. De liefde zou in een constante opwaartse spiraal zegevieren, moesten mensen begrijpen dat initiële gevoelens nooit de basis van een waardeoordeel mogen uitmaken.

Het spel van afstoten en aantrekken

Vanaf er enige twijfel tussen de haalbaarheid van het koppel ontstaat, begint het spel van afstoten en aantrekken. De vrouw stoot af wanneer de man niet de nodige gevoelens opwekt en het trekt aan als diezelfde man het voor bekeken houdt. Buitenstaanders kijken vol verbazing toe hoe de liefdesdans van het ene uiterste naar het andere springt, totdat de frustratie zo groot is geworden, dat geen van beiden nog voor een gezamenlijke toekomst openstaat.

Wat willen vrouwen in een man zien?

Het meest gegeven antwoord blijkt eerlijkheid te zijn, alsof mannen dat niet belangrijk zouden vinden. Ik kan me persoonlijk niets slechter voorstellen, dan een vrouw die geen eerlijkheid bezit. Daarnaast zoekt men naar leiding, zolang die leiding geen echte leiding zal voltrekken. Men zoekt met andere woorden naar een schaduw van kenmerken, die uiteindelijk weinig waarde bezitten. Alleszins zien de vrouwen dit anders, maar bedotten zij zichzelf niet?

Ik wil hiermee niet stipuleren dat vrouwen niet weten wat ze willen, maar de media, sociale netwerken en de algemene omgang met mensen, zorgen ervoor dat men een wirwar aan verlangens koestert, die nooit kunnen worden ingewilligd. We leven nu eenmaal in een wereld, waar de perfectie – hoewel niemand die in pacht heeft- wordt nagestreefd. De steeds vernieuwende wereld heeft nog weinig met de werkelijkheid te maken, waardoor mensen naar iets op zoek gaan, dat niet te vinden is. Dit geeft als resultaat dat er meer mensen single blijven, terwijl er voldoende kandidaten beschikbaar zijn.

Openstellen voor liefde

Liefde is een ondefinieerbaar begrip en toch probeert ieder van ons liefde te benoemen. Toen ik mijn boek Het seizoen van de liefde schreef, zat ik in een aartsmoeilijke periode. Ik dacht dat wachten op liefde mijn enige uitkomst bleek te zijn. Hoewel je na een relatie niet onmiddellijk een nieuwe moet aangaan, is het belangrijk te beseffen dat alleen jij als persoon de liefde in je leven kan waarmaken. Wie verkiest om de romantische boeken voor waarheid aan te nemen, heeft één probleem, met name dat de fictionele liefde fictioneel zal blijven. De meest logische uitkomst voor een dromer van fictionele liefde blijft alleen blijven, ofwel de grootste nachtmerrie die velen voor zichzelf kunnen bedenken. Wie zich echter openstelt voor liefde, in welke vorm dan ook, heeft een zeer reële kans om die liefde te vinden.

Leren van jezelf te houden

Liefde zoeken lijkt voor sommige mensen een levensdoel te zijn. Als de andere mij maar genoeg liefde geeft, zal ik mij gelukkig voelen. De brute waarheid toont echter dat mensen die niet van zichzelf houden, nooit liefde kunnen vinden. Toch zijn er mensen die van de ene naar de andere relatie hoppen, zonder daar ooit bij stil te staan. Liefde ontvangen kan alleen door liefde te geven en liefde kan alleen gegeven worden, als men in de eerste plaats van zichzelf houdt. Leren van jezelf te houden doe je door tijd met jezelf door te brengen. Durf tijd voor jezelf te nemen en durf vooral alleen te blijven, wanneer je dat op een andere manier niet kan volbrengen.

Luister naar je lichaam, naar je ziel en mediteer dagelijks met als doel je plaats in de wereld te leren kennen. Wees dankbaar voor alles wat je bezit, voor alles wat je kan doen, voor het leven dat je gekregen hebt. Kijk ’s morgens in de spiegel en geef jezelf minstens drie complimenten. Jij bent een uniek wezen, dat uit de handen van God is geboetseerd en geloof nooit dat een ander meer belangrijk dan jij kan zijn. We zijn allemaal één en zijn bestemd, om als geheel binnen deze maatschappij en ver daarbuiten te functioneren. Jouw liefde kan die van een ander aanvullen, maar zou ze nooit mogen opvullen.

Liefde is voor mij niet weggelegd

Wanneer je verschillende keren in de liefde gekwetst bent geweest, kan het gebeuren dat je liefde niet meer wilt toelaten. Een begrijpelijk gevolg als er verschillende relaties zijn geweest, die steeds op hetzelfde zijn uitgedraaid. Toch is die angst voor verbinding een vergif voor je leven. Als mens durven we de eigen ervaringen veralgemenen, waardoor men na verloop van tijd niet meer in de liefde gaat geloven. Een gevaarlijk gedachtegoed, dat het verder verloop van je leven kan bepalen. Liefde niet durven toelaten, hopend om op die manier niet gekwetst te worden is absurd. Het uit angst gevormde geloof om bewust alleen te blijven zal je namelijk veel meer ellende bezorgen. Iemand die er echter voor kiest om alleen te blijven, omdat de innerlijke liefde groot genoeg is, hoeft natuurlijk niet perse in een nieuwe relatie te stappen.

Hoe komt het dat ik geen partner vind?

Waarom bepaalde mensen eerder een partner vinden ligt meestal niet aan het uiterlijk van die persoon. Wie zich voor de liefde durft open te stellen, zonder daarbij een waslijst van verwachte kenmerken naar boven te halen, heeft meer kans om iemand tegen te komen. Toch blijven we menselijke wezens, die zich slechts volgens bepaalde criteria aan een ander willen binden. Op zich is daar niets verkeerd mee, zolang men geen droombeeld van de mogelijke partner gaat ontwikkelen. Als men zich op fictionele liefde blijft baseren, zullen die verlangens onmogelijk kunnen worden ingewilligd.

Het verlangen naar filmromantiek zorgt er zelfs voor, dat een bepaalde groep mensen nooit liefde zal kennen. Het wachten op perfectie zal dan ook wachten op perfectie blijven. De drang om altijd naar volmaaktheid in de ander te blijven zoeken, kan zoveel frustratie opwekken, dat men uiteindelijk stopt met naar liefde te zoeken. Ironisch genoeg heeft die ellenlange zoektocht een ander doel gediend.

Waarom je wel op zoek moet gaan naar liefde

Men durft weleens te zeggen dat liefde vanzelf komt en dat je vooral niet naar liefde moet zoeken. Dat lijkt mij nogal een simplistische opvatting voor een probleem waar duizenden vrouwen mee kampen. Het doel van ons leven bestaat er net uit, om zoveel mogelijke vormen van liefde te vinden. Wie een afwachtende houding aanneemt, zodat liefde spontaan kan verschijnen, komt meestal bedrogen uit. Wie klaar is voor de liefde en hiermee bedoel ik degene die in de eerste plaats van zichzelf heeft leren houden, zou alle mogelijke middelen moeten aanwenden om liefde te vinden.

Als je in dit leven succesvol wil zijn, moet je vooral niet opgeven. Er is helemaal niets verkeerd met verschillende keren op date te gaan. Werk aan jezelf, maar vooral aan je communicatie met anderen. Blijf – ondanks de vele teleurstellingen – zoeken naar hetgeen wat je hart verlangt. Wat mannen willen en vrouwen niet kunnen geven, kan slechts veranderen als beide partijen elkaar durven vinden.

Het inflatoire spook rijst voor de zoveelste maal op. De kosten voor energie, wonen, brandstof, voeding en kleding stijgen zo hard, dat de modale burger niet langer in zijn levensonderhoud kan voorzien. Inflatie is het gevolg van het kapitalistisch regime, althans voor de onderdanen ervan. Als de prijzen van grondstoffen stijgen, rekenen bedrijven deze kosten aan de consument door, die op zijn beurt meer zal moeten verdienen , om dezelfde levensstijl te kunnen handhaven. Maar wat als Jan Modaal niet langer zijn kosten kan betalen?

Hoe ontstaat inflatie?

Inflatie ontstaat wanneer regeringen geld blijven drukken, waar geen waarde tegenover staat. Men kan een bedrijf in één miljard aandelen opsplitsen, maar als de waarde van dat bedrijf slechts tienduizend euro bedraagt, zal de waarde van de aandelen navenant zijn. Hoe meer aandelen dat bedrijf blijft aanmaken, hoe lager de waarde van ieder afzonderlijk aandeel zal zijn. Vooruitstrevende bedrijven kopen aandelen op, om ze daarna te vernietigen. Zodoende zal niet alleen aan elk aandeel een grotere waarde worden toegekend, maar zullen de dividenden voor de resterende aandeelhouders vergroten.

De regeringen van de wereld doen net het omgekeerde. In tegenstelling tot het vooruitstrevende bedrijf, verkiezen zij om geld te blijven drukken. Wat je vandaag met 1 euro kan kopen, zal je morgen 1,10 euro kosten, wat op zich nog doenbaar lijkt, tot deze inflatoire spiraal zich op korte tijd blijft vermenigvuldigen. Dan komt de middenklasse in de problemen en kan de gewone burger zijn energiefactuur niet meer betalen.

De loonindexering volgt, ook al kunnen deze kruimels de inflatie nooit bijbenen. Bedrijven zullen de gestegen loonkosten aan diezelfde consument doorrekenen. De inflatie laait verder op en mensen klagen steen en been over de woekerprijzen. Als de media genoeg aandacht aan de inflatie schenkt, komt de regering in actie. De maatregelen die zij treffen dekken vooral de armste laag van de bevolking, waardoor de middenklasse wederom verarmt. Tenslotte komen de centrale banken op de proppen. Zij, die in eerste instantie de oorzaak van de inflatie zijn, komen met de enige oplossing die ze kennen. De rente wordt verhoogt, waardoor de economie afkoelt of in het slechtste geval in een recessie zal belanden. Beurzen reageren op hun beurt met bloedrode cijfers, waardoor een algemeen gevoel van decadentie ontstaat.

Drogredenen die de geldontwaarding zouden moeten verantwoorden

Natuurlijk ontkennen regeringen en centrale banken dat zij de inflatie in de hand werken. Dit corrupte systeem dient slechts een kleine groep kapitalisten. Zolang mensen blijven geloven dat oorlogen en zogezegde voorraadtekorten algeheel verantwoordelijk zijn voor de inflatoire bubbel, verrijken de kapitalisten zich, met het geld van het gewone volk.

Als je datzelfde volk ondertussen zoveel mogelijk laat lenen, blijft de economie als een raket omhooggaan. Het massale spaargeld dat op de depositorekeningen van modale burgers staat, wordt door de inflatie aan een hogere rente, terug aan diezelfde burgers uitgeleend.

Banken en staten zijn de grote winnaars en er schieten nog maar weinig mogelijkheden over, om je zuurverdiende centen veilig te stellen. Zolang het volk de drogredenen blijven geloven is er niets aan de hand. Als we daarenboven de massa blijven voorliegen – dat het kapitalistisch systeem iedereen ten goede komt en dat ook zij aan de top van dat systeem kunnen staan – lachen de rijken in hun vuistje.

Inflatie zorgt voor meer ongelijkheid

Als de afstand tussen de financiële klassen van een maatschappij groter wordt, krijg je meer ongelijkheid. Mensen met een bedrijfswagen, zonnepanelen, een vastrentende hypotheek en een groot aandelenpakket voelen namelijk minder hard de inflatiepiek, dan mensen die voor hun woonst en levensonderhoud van derden afhankelijk zijn.

Hierdoor zullen laatstgenoemden de inflatie niet alleen het hardst voelen, maar zullen zij minder geld overhouden om te sparen of te beleggen, laat staan om het terug in de economie te pompen. De financieel onafhankelijken winnen wederom, daar zij niet persoonlijk worden belast.

Voor elke euro die zij winnen, is er iemand anders die een euro verliest. Spijtig genoeg kunnen voor een bepaald publiek een paar euro’s , het verschil tussen een normaal en armzalig leven betekenen. Als de rijken hun stapel cash vergroten, zal dat ongetwijfeld tot meer schaarste leiden. Er ontstaat een algemeen gevoel van deprivatie, wat op zijn beurt, depressie en psychologische problemen in de hand zal werken.

Familiedrama’s, faillissementen, scheidingen en onvolmaakte beslissingen gebaseerd op de huidige situatie komen voort uit een gebrek aan visie. De beleidsmakers van dit land hebben een verpletterende verantwoordelijkheid en toch laten ze de kleinste groep van onze bevolking – met name de rijken – over leven en dood van anderen beslissen.

Hoe kunnen we de inflatie stoppen?

Om de inflatie te kunnen stoppen, zullen we het beleid moeten omvormen. Denken dat er nooit iets kan veranderen is de grootste reden, waarom er daadwerkelijk niets zal veranderen. Indien we een manier vinden om deze pessimistische gedachten te overbruggen, zetten we een eerste stap in de goede richting. Sommigen beweren dat de herverdeling van rijkdom een substantiële invloed op onze maatschappij zou kunnen hebben, maar dat effect zou niet lang duren.

Succesvolle mensen zijn niet zomaar succesvol geworden; Zelfs erfgenamen van rijken hebben de kennis van vermogensbeheer nodig om rijk te kunnen blijven. Hoelang volgen we het regime van de sterkste schouders al niet? Het is tijd voor een nieuw toekomstproject, waarbij we de verschillende economische structuren gaan evalueren.

Niet alleen voor de huidige gemeenschap, maar voor de vele volkeren die na ons zullen komen. We hebben een nieuw perspectief nodig dat in scholen kan worden gecultiveerd. Een zienswijze gebaseerd op een meer evenwichtige verdeling van rijkdom. Als we leerlingen in scholen bewust dom houden, hopend dat ze nooit hun betovering zullen verliezen, bedriegen we het gros van de bevolking. Blijven we het exuberante leven van enkelen voeden of kiezen we resoluut voor verandering?

Indien we het aandurven om de wereld van oorlog, hongersnood en een torenhoge inflatie te verlossen, brengen we niet alleen gemoedsrust, maar een eerlijke kans tot groei voor allen. Het vergaren van kapitaal zou niet het ultieme doel van een mens mogen zijn, als dat kapitaal anderen niet kan dienen. Als we zorgen dat onze naasten een bevredigend leven kunnen leiden, zorgen we automatisch voor een eigen genotsvol bestaan. De inflatoire absurditeit stopt vanzelf op het moment dat we beseffen dat het individu nooit belangrijker dan het collectivisme mag zijn.

In het boek een nieuw gesprek met God van Neale Donald Walsch wordt gestipuleerd dat een wereld zonder leiders alleen bij hoogontwikkelde beschavingen zou werken. Wanneer het vermogen van elk individu en sociëteit kenbaar wordt gemaakt kan een vredevolle maatschappij beoogd worden. Een samenleving waar regeringen, noch leiders nodig zijn en waar politiek alleen nog in geschiedenisboeken kan worden teruggevonden. Is zulk denkbeeld een realistische visie en welke stappen zijn nodig om een structuur – gebaseerd op de naastenliefde – het levenslicht te laten zien? Kunnen we überhaupt een nieuw soort communisme zonder despotisch regime scheppen?

Een communisme onder God

Als het woord communisme in de mond wordt genomen staan de kapitalisten op hun achterste poten. Een klasseloze maatschappij veronderstelt namelijk dat de macht aan het volk wordt gegeven en dat de dikte van iemands portefeuille niet langer relevant is. Het algemeen bezit van een samenleving komt dan uit de som der delen van haar burgers voort. De rijkere klasse wordt opgedoekt door het vergaarde vermogen met de minder bedeelden te delen.  Vreemd genoeg heeft de geschiedenis allerlei vormen van communisme uitgeprobeerd, doch nooit is een samenleving erin geslaagd een leiderloos bestaan te creëren. Wanneer de bureaucratie het overnam bleek alleen de ontwikkeling van een logge structuur zich te ontwikkelen. De ambtenarij kreeg een veelvoud aan taken zonder dat ze aan een controleorgaan onderhevig waren. Een probleem met het communisme van weleer was dat de machtsverhoudingen niet collectief werden omarmd. Het was in feite een communisme à la carte dat zijn oorspronkelijk doel voorbijschoot en eerder een dictatoriaal regime in de hand werkte.  

Wat als we een goddelijk communisme zouden ontwikkelen waarbij mensen onder het toeziend oog van God naar vermogen produceren en naar behoefte afnemen? Wat als we zouden afzien van algemeen leiderschap en zouden kiezen voor een welvaart die zich niet in percentages, maar in het geluk van ieder individu laat uitschijnen? Een kapitalistische structuur biedt kans tot individuele groei, al blijft de hoogste klasse voor een paar gegadigden weggelegd. Een beperkte groep winnaars laat een grotere groep uit de middenklasse en nog een grotere groep uit de laagste klasse in zijn kielzog. Een onevenwichtige structuur die onder het mom van de bereikbare droom voor iedereen steeds meer slachtoffers blijft voortbrengen.

Het uitgemolken kapitalisme

De kapitalistische structuur raakt trouwens verder verwijderd van de democratie. Democraten hebben elk een stem, maar binnen het kapitalisme zijn enkel de rijken aan het woord. Zij besturen hun bedrijven en vormen tegelijkertijd de politiek van een natie. De laatste decennia moeten we vaststellen dat er een nieuwe vorm van rijkdom is ontstaan. Een handvol nouveaux riches  lijkt de wereld te domineren, terwijl een steeds stijgende inflatie de onderste laag van de bevolking armer doet worden. Waarom we dit blijven tolereren is duidelijk. De stem van een natie wordt onteerd, maar de welvaart en het algemeen welzijn lijken nog steeds voldoende om een genoeglijk leven te leiden. Als stembusslagen worden opgevolgd door met zoveel mogelijk partijen te regeren verguist de stem van het volk. Nog steeds lijken de huichelaars van de meest gegoede klasse deze wereld te domineren, al maskeren ze hun activiteiten door de massa in een bedrieglijk zeggenschap te laten geloven. De vrees dat een moderne totalitaire maatschappij zal ontstaan is onterecht, daar deze samenleving al jaren een feit is.  Achter de coulissen vormden de hedendaagse machthebbers een werkbaar systeem voor het proletariaat. Af en toe een been toewerpen als de klaagzang van het arbeidersvolk te luid klinkt blijft veelal een goede techniek. Uiteindelijk zorgen deze mensen voor het gewin, al heeft de industrialisering en modernisering  veel van deze arbeid teniet gedaan. In het Westen vormde zich een nieuw proletariaat van geschoolden, terwijl de repetitieve werken aan lage loonlanden werden uitbesteed. De macht van de bedrijven die op hun beurt voor de samenstelling van bepaalde regeringen lobbyen blijft echter onveranderlijk. Hun leiders behandelen deze nieuwe sociale klasse op een gelijkaardige manier die voor de tijdsgeest acceptabel is.

Verhongering waar geen honger zou mogen heersen

Het huidig economisch systeem dient geenszins de massa, laat staan dat er een algemene bewustzijnsgroei kan worden waargenomen.  Als 2% van de mensheid 50% van het gezinsvermogen en 10% van de rijksten 86% van de wereldwijde activa bezit durf ik stellen dat dit systeem een verkapte vorm van welvaart creëert. Naar schatting leven circa 1,4 miljard mensen in armoede. Elke minuut sterven 11 mensen  aan honger en ondervoeding, ofwel 660 per uur, ofwel 15.840 per dag, ofwel 5.781.600 per jaar. De voornaamste oorzaken voor wereldwijde honger zijn conflicten, covid-19 en de klimaatcrisis. Daarenboven verwelkomen we ieder jaar 83 miljoen nieuwe mensen, terwijl de huidige bewoners van deze planeet zelfs niet in leven kunnen worden gehouden. Een ruwe schatting stelt dat 8 miljard euro de wereldwijde honger zou doen verdwijnen. We hebben maar één der nouveaux riches nodig om honger uit de wereld te helpen.

Toch lijkt deze voorstelling wat simplistisch als we het bestuur van de wereld niet willen vervangen door één globaal bestuur, waar volgens bovenvermeld boek van Neale Donald Walsch twee afgevaardigden per staat of land in zouden kunnen zetelen. Een verbetering t.o.v. de huidige wereldstructuur, doch steeds mijlenver van een wereld zonder leiders en geboden, waar onze soort nog te onderontwikkeld voor is. Zijn we als menselijke soort in staat om een wereld zonder leiders te aanvaarden? Het is niet langer een vraag of het mogelijk is, echter of we het willen? Hoe stap je van een kapitalistisch systeem af wanneer slechts een beperkt aantal mensen dit economisch model in stand lijkt te houden?

De geschiedenis leert ons dat communisten niet goed met gelovigen kunnen omgaan, alsof het werkelijk communisme geloof in een opperwezen zou uitsluiten. In se kan een communisme onder God worden ingesteld. Een centraal wereldorgaan kan met een tiende deel van ieders inkomen worden gefinancierd. Die wereldmacht zou een vredesmacht kunnen aanvoeren die erover waakt dat ieder levend wezen in zijn bescherming wordt voorzien. Oorlogen zouden niet langer noodzakelijk zijn. Als jij en je buur dezelfde levensstandaard onderhouden zal onenigheid kwa vermogen worden weggewerkt. Als een land geen onderscheid tussen zichzelf en een ander land kan bedenken zal er geen reden zijn om de wapens op te nemen. In ijltempo zouden nationale legers worden afgebouwd, terwijl er meer middelen voor de wereldbevolking zouden vrijkomen.

Is een nieuwe revolutie nodig?

Als de machthebbers van de wereld niet naar hun bevolking willen luisteren en als dat volk niet langer onder het huidige systeem wil leven zijn er twee mogelijkheden. Stoppen met aan dat systeem mee te werken ofwel een revolutie ontketenen. Het lijdzaam ondergaan van onvervulde beloftes blijven mensen niet pikken. De politiek bestaat echter uit pathologische leugenaars die gebakken lucht uit de hoed van de tovenaar blijven toveren. Is politiek nog nodig? Als wakers van de natie stellen we vast dat zij slechts voor een beperkt aantal mensen profijtelijk is.

Als de politiek wilt blijven bestaan zal zij manieren moeten zoeken om niet alleen haar rijkere klasse te bevoordelen. Dat lijkt haast onmogelijk zolang die rijkere klasse de politiek financieel blijft steunen, althans beperkt. De echte weelde zit in het belastingapparaat dat zonder de modale burger op uitsterven na dood is. Vanaf die burger zijn belastingen niet meer betaalt valt het huidig politiek regime in duigen.

Een wereld zonder leiders betekent allerminst dat we in anarchie zullen terechtkomen, noch dat de naastenliefde daardoor zou ineenkrimpen. Ik zou zelfs durven stellen dat het de naastenliefde zou vergroten. Misschien is het tijd voor een nieuw seizoen zonder leiders, waar een nieuwe wind de vergane glorie met zich kan meenemen. Misschien is de tijd aangebroken om terug voor elkaar te leven, tijd om ons bewustzijn te vergroten, tijd om het oorspronkelijke plan voor deze wereld te volgen.

Als ik en jij wij zijn, hoe komt het dan dat de eenzaamheid in onze samenleving explosief toeneemt? Als ik en jij wij zijn, hoe komt het dan dat zoveel koppels hetzij getrouwd of samenwonend besluiten om uit elkaar te gaan? Als ik en jij wij zijn, waarom gaat de arbeidsvreugde dan zienderogen achteruit? Als ik en jij wij zijn, waarom pieken de zelfmoordcijfers dan als nooit tevoren? Zou het kunnen dat we vergeten zijn om samen een team, een koppel, een samenleving, een wij te vormen? Is het wel terecht dat we deze ommezwaai aan een materialistische cultuur kunnen toeschrijven of zelfs denken dat het een logisch gevolg van de veranderlijke omstandigheden vormt? Beminnen we onze naaste mens nog als onszelf of hopen we vooral de eigen persoon naar voor te schuiven in de veronderstelling dat het eigen geluk op anderen zou neerstralen? Wat als we zouden pogen om anderen gelukkig te maken? Wat als het geluk van een ander het eigen geluk zou vergroten? Wat als ik en jij terug een echte wij zouden vormen?

Het is meer dan tweeduizend jaar geleden dat Jezus Christus zichzelf voor ons aan het kruis heeft laten nagelen. Sindsdien hebben generaties mensen niet alleen geprobeerd om de zin van het leven te begrijpen, ze zochten tevens naar manieren om het maatschappelijk belang te dienen, althans dat lezen we in de geschiedenisboeken die ons zijn overgeleverd. Toch leek die visie vooral bij de laagste sociale klassen (als er al zoiets bestaat) van de maatschappij indruk te maken. Van zodra de individuele mens werd verheven, leek dat inzicht nogal te veranderen. Waarom nog aan een wij-cultuur meewerken als we daar door onze standing niet langer toebehoren? Contradictorisch kunnen we stellen dat die verhevenheid er alleen maar kwam door de genade van anderen, ofwel door de kracht van samenwerking en het geven van liefde. De mens zag zijn verhevenheid eerder als gevolg van een persoonlijke verdienste, waardoor hij een op zichzelf staande egocentrische cultuur ging vormen. Dat eigen koninkrijk waartoe hij zichzelf tot koning had uitgeroepen hield echter niet lang stand. Hoe kon deze sterveling namelijk veronderstellen dat anderen dat koninkrijk zouden volgen, laat staan beschermen door hun leven ervoor te geven?

Toch is de mens door de generaties heen niet zoveel geëvolueerd als we durven denken. We vinden het nog altijd belangrijk om een mooi huis te hebben, in een dure auto te rijden of naar verre bestemmingen te reizen. De kapitalistische structuur waar onze gemeenschap op gefundeerd staat verwacht namelijk dat we deze materialistische kijk gaan omarmen, niet alleen om de motor van de economie te voeden, maar vooral om te blijven streven naar koninkrijken die gedoemd zijn te mislukken. Wat is een samenleving waard die het belang van een facebookbericht over de promotie van een bepaald individu belangrijker vindt dan de hongersnood van een jong kind in Afghanistan? In onze verwende Westerse cultuur heeft de meerderheid geen levensbedreigende problemen, doch lijkt het niet kunnen kopen van dat kleedje of een vergetelheid van onze partner als een rechtstreekse bedreiging op onze individuele vrijheid. De buren kunnen het, waarom wij dan niet? Mijn collega krijgt het, waarom ik dan niet? Er lijkt iets grondig mis te zijn met deze ongegronde verlangens en toch weten we niet waarom we zo ongelukkig zijn?

Geluk wordt vaak gedefinieerd als een opperste staat van welvaart en welzijn, een droomleven waarin een uitmuntende gezondheid en een goed huwelijk slechts een basis vormen voor wat het leven nog bieden kan. Hoe zouden we nog ongelukkig kunnen zijn als een wereld aan spullen ons toebehoort? Waarom zou er nog ooit een traan over onze wangen rollen als die partner van ons de perfectie evenaart? Deze utopische veronderstellingen zijn op het eigen zijn gericht, want als ik gelukkig ben is mijn leven toch volmaakt? Hoe komt het dan dat de meest bevoordeelde personen op aarde met name rijke industriëlen, filmsterren en toppolitici niet weinig de zelfmoordgrafieken kleuren? Als het eigen zijn zo belangrijk zou zijn, waarom hebben we elkaar dan nog nodig?

Met droefheid aanschouw ik een wereld rondom mij waarin we niet langer weten wat het betekent een wij te vormen. Ik bestudeer deze zogezegd persoonlijke successen, waarbij het individu wordt gekroond, ondanks er uit zijn hart een waterval aan tranen stroomt. Vinden we de liefde in het eigen welbehagen of is het enkel troost die de wonde voor even moet bedekken? Misschien zijn deze vergankelijke paleizen niet zo waardevol als we hopen? Het zijn slechts bedenkingen over wat ik rondom mij zie, overpeinzingen over wat ik soms zelf doe, want het is niet de wereld die ons tot ellende richt, het zij wij die de wereld naar de verdoemenis helpen. Kunnen alle grote wereldproblemen zoals hongersnood, gebrek aan onderwijs, ongelijkheid, armoede, religieuze conflicten, oorlogen en klimaatverandering niet aan de mens worden toegeschreven? Zijn het niet wij die verleerd zijn om over de wereldbevolking te waken? Is het eigen ik zoveel waard dat we een wij-cultuur naast ons neer kunnen leggen? In dat geval is er geen hoop voor de mensheid, laat staan voor de aarde die ons als een geschenk werd overhandigd.

We pronken bij grote menselijke prestaties zoals de uitvinding van één of ander elektronisch apparaat, kijken met fierheid hoe zelfs de mens zijn eigen technologische evolutie niet langer kan bijhouden, staan versteld bij de optrekking van grote bedrijfsgebouwen en toch gaat het individu met het verlangen naar een betere morgen slapen. We zoeken liefde bij mensen die niet van anderen houden, vragen hulp aan zij die geen hulp willen bieden, koesteren hoop zonder hoop voor anderen te geven. Wat vrezen we te verliezen door onszelf te geven? Vanwaar komt de angst om niet alleen aan onszelf te denken? Natuurlijk geven we om anderen, want bij de tragische dood van een kind plakken we een sticker op ons facebookprofiel, natuurlijk kan die buur op ons rekenen zolang hij niet denkt dat we na dertig dagen nog om het verlies van zijn vrouw zullen rouwen en natuurlijk help ik mijn collega vooruit zolang die in mijn kielzog blijft wentelen.

Waar precies in de tijd zijn we vergeten om een wij te zijn? Wat heeft er ons toegebracht acteurs van een afgrijselijk toneelspel te worden, waarbij iedere morgen de toneelgordijnen worden opgelaten, hopend dat niemand ons malheureus leven zou herkennen voor de gordijnen weer worden neergelaten? Misschien leidt pijn de mens tot ongunstige beslissingen, waarbij we het overlevingsinstinct foutief interpreteren als anderen worden verheven of misschien is deze desastreuze ontwikkeling het gevolg van een strevingsdrang om zelf God te zijn? Over wat willen we precies heersen als onze broeders en zusters voor dood worden achtergelaten? Kennelijk hebben we geen idee waarom we ook maar iets doen, al weten we verdomd goed hoe we de troon van ons hart moeten bewaken. Wellicht kan een samenleving profijt halen als we die troon durven verlaten.

Wat als ik en jij niet ik en jij in een relatie zouden zijn? Wat als ik en jij een wij zouden vormen? Vooraleer we de wereld met welk idee dan ook willen veroveren moeten we de nieuw gevonden regel of in dit geval, de op te frissen wijsheid van weleer, aan de eigen situatie durven toetsen. Als we nog maar de eigen liefdesrelatie onder de loep houden en verwachten dat die liefdesrelatie de hoogdagen van de verliefdheid evenaart, mogen we de verschillen tussen die hoogdagen en nu durven zoeken en niet louter afgaan dat iedere relatie wel in een neerwaartse spiraal gaat terechtkomen. Zou het kunnen dat die neerwaartse spiraal door een eigen transformatie wordt bewerkstelligd? Wat we toen zochten hadden we nog niet en wat we nu hebben lijkt niet wat we zochten. Het is denkbaar dat de liefde, de vriendschap, het samenhorigheidsgevoel vernauwt wanneer het geroutineerd proces zijn intrede luidt. Is het dan niet al te makkelijk stellen dat die liefde, vriendschap of samenhorigheid niet is wat we oorspronkelijk dachten? Geloven we echt dat gewoonte een mantel der liefde over de huwelijksproblemen zal werpen of dat de vrijgevochten vrijheid van het individu de keuze openlaat om een beter alternatief te zoeken? Als iets of iemand niet aan de eigen vooropgestelde verwachtingen voldoet, zouden we dan niet beter een ander iets of iemand gaan zoeken? Dit lijkt een onbetwistbaar gegeven, maar beseffen we dan niet, dat we na verloop van tijd slechts ontoegankelijke droombeelden gaan creëren, waar geen enkel object of persoon nog aan kan voldoen?

Martin Luther King had een droom voor gelijkheid van allen, al was die droom het effect van raciale conflicten, Simone de Beauvoir pleitte voor de onafhankelijkheid van de vrouw en Gandhi heeft de weg voor het vredevol protesteren geëffend. Hoewel deze merkwaardige mensen de problemen van een samenleving durfden aankaarten, bracht de benoeming van een gebrek tussen de ene en de andere ook geen wij-gevoel teweeg. Zonder deze mensen had de geschiedenis er waarschijnlijk minder rooskleurig uitgezien, doch zorgden hun bijdragen enkel voor de opwaardering van bepaalde groepen die op zich als minderwaardig werden behandeld. Hoewel deze vrijheidsdenkers de ketens rond bepaalde groepen van mensen wilden losbreken zorgden zij er tevens voor dat deze groepen het ontegensprekelijk onrecht dat hen werd aangedaan naar de volgende generaties zouden doorsluizen, waardoor het nageslacht in een slachtofferrol werd geduwd. Dit zelfdestructief gedrag maakt dat bepaalde collectieven nog steeds geloven dat er ondertussen geen evolutie heeft plaatsgevonden en dat ze boven alles het onrecht dat aan hun voorouders werd aangedaan op de toekomstige generaties moeten verhalen. Het spreekt voor zich dat dit tribalisme een wij-cultuur in de weg staat.

Net als Martin Luther King heb ik ook een droom. Ik droom dat we niet langer met onze verschillen in de kijker lopen, dat we niet het eigen ik steeds op de voorgrond willen plaatsen, dat ik en jij een wij kunnen vormen. Als jouw probleem mijn probleem wordt hebben we een gezamenlijk probleem, als jouw verdriet mijn verdriet wordt rouwen we schouder aan schouder en als jouw promotie mijn promotie wordt is jouw geluk mijn geluk, worden jouw zegeningen op mij overgedragen en vormen we met z’n allen de clan waar de mensheid voor kan staan.

Ik droom dat jouw huis niet belangrijker dan het mijne hoeft te zijn, dat jouw kinderen als mijn kinderen worden behandeld, dat mijn liefde voor jou onze liefde kan zijn. Indien onze verschillen niet langer barrières, maar bouwstenen voortbrengen kunnen we samen het huis van de mensheid groothouden. Als we niet alleen samen groeien, maar ook samen vallen wordt het eigenzelf uitgeschakeld. Alleen dan geven we ons nageslacht een eerlijke kans om deze wereld werkelijk beter te maken, want de verwoesting van het mensdom en deze planeet zijn reeds zo groot, dat we eerst samen moeten ruimen wat we reeds hebben vernietigd.

Wat als we zouden durven vergeven? Wat als we niet langer omkijken naar het onrecht dat ons werd aangedaan? Wat als anderen de onrechtvaardigheid die wij hen hebben toegebracht zouden kunnen loslaten? Zou haat dan ook vanzelf verdwijnen? Dan zouden we als broeders en zusters van elkaar niets meer te vrezen hebben. Dan zouden ik en jij misschien terug een wij vormen.

Het gezin is de hoeksteen van onze samenleving, het ijkpunt waarnaar we moeten streven, de allesomvattende basis van ons bestaan. Een leuze uit ver vervlogen tijden die door de moderniteit werd versplinterd. Sociologen duiden de toenemende welvaart als grootste probleem, religieuzen kaarten de opkomst van de goddeloosheid aan, terwijl de politiek naar nieuwe samenlevingsvormen blijft zoeken. Hoe houden we een samenleving waarin de duurzaamheid van het gezin een bijkomstigheid wordt staande? Tot de slachtoffers van een gebroken gezin behoren niet alleen de gewezen partners, maar vooral de erfgenamen, de vruchten van wat ze ooit de liefde hebben genoemd, de kinderen.

Wanneer de verliefdheid toeslaat is de mens niet langer in staat om de rede te laten zegevieren. Gedreven door deze nieuwe bron van liefde in zijn leven loopt het individu als een bezetene achter zijn prooi aan. Eerst slaan de hormonen toe, het gezonde verstand wordt met alle mogelijke middelen gesedeerd, de hoop gekoesterd dat deze nieuwe beleving weleens de langverwachte droom zou kunnen verwezenlijken. Een huwelijk of samenlevingscontract liggen in het verschiet, niet zozeer omdat men de duurzaamheid van zulk verbond heeft doorgenomen, eerder omdat de maatschappij het oplegt. Eenieder pakt zijn koffers en men besluit om onder een gezamenlijk huisnummer te gaan wonen. De setting staat klaar om het sprookje te laten beginnen.

Nadat de huisinrichting onder handen werd genomen, vrienden van zowel hem als haar op regelmatige basis werden uitgenodigd, alle restaurants en cafés in de buurt werden afgeschuimd wordt het tijd om een volgende stap op de ladder naar gelukzaligheid te nemen, de kinderen; ofwel het levende bewijs van de liefde. Het doel van hun samenzijn wordt hernieuwd, twijfels over elkaar worden de kop ingedrukt, zodat het huwelijksbed onbesmeurd blijft en het paringsritueel voltrokken kan worden. Seksuele activiteiten worden opgekrikt en zijn niet langer aan regels gebonden.

De slaapkamer, keuken, het nabijgelegen bos of zelfs een publieke toilet behoren tot de mogelijkheden om het doel te bewerkstelligen. Zolang het zaad kan worden ingebracht maakt het decor weinig uit. Na maanden van verplichte nummertjes brengt de gynaecoloog het verlossende nieuws. Uit de moederschoot van mama zal weldra een nieuw mensje worden geboren. Wazige echo’s met melancholische teksten worden op facebook geplaatst, waarop de wereld tot een algemeen besluit is gekomen: deze nog onderontwikkelde wurm is waarschijnlijk het meest ontroerende beeld dat ze ooit hebben waargenomen. Tijd voor een reorganisatie van het samenzijn, de bouw van een kinderkamer, het kiezen van meter en peter, het op touw zetten van een babyshower, de aanschaf van een volledig nieuwe garderobe waar de buik van mama nog in past. De wereld lijkt aan hun voeten te liggen, de ellenlange dromen over een voortreffelijk leven worden weldra tot waarheid geroepen.

Wanneer de boreling uit de baarmoeder van haar moeder wordt geperst lijkt de cohesie van het gezin compleet. De reacties op facebook waren terecht, dit engeltje door Gods handen geboetseerd is de vervolmaking van hun geluk. Als kersverse ouders stralen ze pure liefde uit, stellen alles in het werk om het geluk van dit kind te optimaliseren, prijzen henzelf gezegend voor de verkregen genade. In deze negatieve wereld waar relaties gedoemd zijn te mislukken, vormen zij het toonbeeld van de uitverkorenen, verdedigers van een vergane houden van cultuur.

Na enkele weken gelukzaligheid komt het echte leven om de hoek piepen. Het kind wordt ziek, het gekochte huis lijkt enkele gebreken te vertonen, vrienden en familie komen minder vaak langs. De furore van het nieuwe gezin wordt voor een onopvallend leven ingeruild. Het gezin steekt niet langer boven de massa uit en vraagt zich af of ze dat ooit wel gedaan hebben? Is er iets mis met de liefde voor elkaar, want facebook blijft de voorspoed van zijn leden uitspuwen of heeft het opvoedingstraject van het kind de hartstocht voor elkaar bekoeld?

Misschien is het tijd voor wat meer verplichte nummertjes, waaraan attributen en fantasieën kunnen worden toegevoegd of misschien moet het koppel vaker op stap gaan, de wereld verkennen, het oude leven van de verliefdheid weer oppikken. Er is echter één probleem want tijdens het acteerwerk om de passie opnieuw te laten oplaaien, begint het kind te huilen of snakt het naar een doktersbezoek. Alle inspanningen om de moedeloosheid van het gereguleerde bestaan te doorbreken lijken faliekant te mislukken. Misschien moeten ze minder moeite doen, het leven doorleven, zich voeden aan verhalen van vrienden en familie waar het sprookje ook werd doorprikt?

Zowel vader als moeder zoeken steun bij collega’s, hopend dat de gezamenlijke ervaringen waaraan ze allen onderhevig zijn, op zijn minst een soort van gemeenschappelijk begrip mag opleveren. Wanneer het potje van vrienden en gelijken is opgesoupeerd spat de ballon volledig uit elkaar. Waarom kunnen ze niet gewoonweg gelukkig zijn? Ze zijn het toch ooit geweest. Misschien kan professionele hulp en de nodige medicatie een uitkomst bieden, moet het pad van de reconciliatie worden aangewend of misschien kan de creatie van een nieuw kind al hun problemen oplossen. Alleen komen er nu nog minder mensen op kraambezoek, worden er minder cadeaus in ontvangst genomen, komt de afgrond waaruit ze geklauterd waren sneller dichterbij.

Die morgen in de spiegel wordt het plots duidelijk. De liefde is weg, als een dief uit het hart gestolen en het schip waarop ze ooit triomfeerden wordt tot zinken gebracht. Niemand staat langer aan het roer van deze vergane glorie en de telescoop wordt bovengehaald, zoekend naar een nieuwe wederhelft die alle problemen zal oplossen. Nu pas voelen ze de liefde waarnaar ze zochten, de hartstocht waar hun hart naar hunkerde, het luisterend oor waaraan de soap van het vroegere leven kan worden verteld.

De eerste maanden gaan vlekkeloos voorbij, want elke tegenslag kan op de scheiding van het vroegere leven worden verhaald. Twee kampen strijden voor de erfgenamen van het gebroken gezin, waarbij op theatrale wijze het eigen kunnen voor de rechter wordt uitgespeeld. Ik ben namelijk de betere ouder en het probleem lag bij het afgezworen kwaad, de fout van mijn verleden. Nadat de rechter een vonnis heeft geveld, de advocaten voldoende werden gespekt en met een valse handdruk het toekomstig succes hebben toegewenst, kan het nieuwe leven beginnen.

De kinderen krijgen een koffer toegewezen, hun enige metgezel tijdens de onophoudelijke reis, want thuis is niet langer thuis, thuis is weg. Vanaf vandaag worden ze tussen twee kampen gekatapulteerd, die elk een deel van het verleden herbergen. In de toegewezen koffer vinden ze relikwieën van wat ooit geweest is, een leven zonder zorgen, de oorsprong van hun bestaan. Als avonturiers krijgen ze de taak om die twee nieuwe werelden te gaan verkennen. Werelden die op het eerste zicht overeenkomsten met vroeger lijken te hebben, werelden waaraan nieuwe personen worden toegevoegd.

Stiefouders -en kinderen vormen samen met hen een nieuw samengesteld gezin. Er worden leuke dingen georganiseerd opdat het theater van de nieuwe liefde in stand kan worden gehouden. Toch blijkt die nieuwe liefde na verloop van tijd dezelfde gebreken te vertonen, alleen moet het lukken, al is het maar om de schijn te kunnen ophouden. De rugzak van de nieuwe liefde blijkt vol met herinneringen van diens oude leven te zitten, herinneringen die niet kunnen worden genegeerd. Het duurt niet lang vooraleer ook dit leven met zijn eigen problemen wordt geconfronteerd. Tijdens de kinderloze weken worden de erfgenamen van het oude huwelijk ontzettend gemist en wordt de voorziene opluchting met een traan weggepinkt.

Het besef komt dat het nieuwe niet zo nieuw lijkt te zijn, dat het nieuwe slechts een opgemaakte versie van het oude blijkt te zijn, dat ook dit nieuwe sprookje stilaan uiteenbarst. De eigen kinderen worden meer naar zich toegetrokken, hopend daarin de vergane ouderlijke kwaliteiten te kunnen herstellen, maar misschien is het te laat, zijn de kinderen te groot, hebben ze te veel doorstaan en geleerd dat ouders onbetrouwbaar kunnen zijn. Misschien willen ze niet meer als erfgenamen van het gezin worden beschouwd, staan ze aan de start van hun eigen leven met een eigen toekomst en een eigen sprookje.

Kinderen zijn niemands bezit, noch kunnen zij verplicht worden om de keuzes van hun ouders onvoorwaardelijk te accepteren. Als ouders hebben we echter wel de plicht om het begane pad van ons nageslacht te effenen, hen te begeleiden, klaar te staan wanneer ze ons nodig hebben. Zij zijn de leerlingen van onvolmaakte meesters, die op hun beurt de lessen van het leven aan hun kinderen zullen moeten overdragen. Waarom dwingt de maatschappij om oude wonden snel te hechten? Waarom zoeken we reeds naar oplossingen tijdens perioden van rouw? Misschien, heel misschien is het beter om niet overhaast beslissingen te nemen, de erfgenamen van het oude leven niet onmiddellijk te verbasteren en tijdens de herbronning te genieten van onze kroost. Zij zijn namelijk ons hoogste goed, het existentiële bewijs dat we hier ooit geweest zijn, de schatten van ons hart. Alleenstaande ouders zijn geen verworpelingen der aarde. Zij erkennen het gegeven moment als een kans tot leren, een kans om betere ouders te worden, een kans tot groei.

Foto: Jessica Rockowitz