Transparantiebeleid: Dit artikel kan affiliate links bevatten. Als u op één van deze links klikt kan robbydeletter.com een commissie krijgen, zonder dat het u iets meer kost. Op deze manier kan u mij steunen, zodat ik gratis advies kan blijven geven.
Vechten om de liefde van de kinderen lijkt zinloos en toch word je daar als ouder na een scheiding vanzelf in meegetrokken. Natuurlijk weten we dat onze kinderen van ons houden, maar dat is blijkbaar niet voldoende. Na het uit elkaar gaan ontstaan er twee werelden. De kofferkinderen worden iedere week van hier naar daar verhuisd. Alsof dat voor een kind nog niet zwaar genoeg is vragen ouders van wie ze het meest houden, bij wie ze het liefst zijn, want de liefde van de kinderen is dikwijls het enige dat uit een gebroken relatie overblijft.
Waarom we om de liefde van de kinderen vechten?
Als buitenstaander lijkt het not done om over de liefde van de kinderen te bikkelen, maar het wordt heel wat anders als het over de eigen situatie gaat. Het merendeel van de ouders in de beide klassen van mijn zonen zijn gescheiden. Dat wil zeggen dat het tegenwoordig meer normaal wordt dat kinderen in twee aparte werelden moeten opgroeien.
Een scheiding wordt na een tijdje behapbaar, maar voor de kinderen blijft het een onophoudend avontuur tussen de woonplaats van mama en papa. Twee keer moeten ze een verschillende plaats thuis noemen, terwijl geen van die verblijfplaatsen als een echte thuis aanvoelt. In beide werelden is er een veranderlijke situatie, want misschien heeft papa of mama een nieuw lief gevonden, die zelf met kinderen in komt wonen.
Alsof dat nog niet genoeg is zullen ouders voor de liefde van hun kinderen vechten, ondanks liefde binnen het traditioneel gezin een evidentie was. Hebben we als ouder niet door dat zulk gedrag onze kinderen schaadt, want de liefde van een kind tegenover de ouder zou zich nooit moeten verantwoorden?
Angst om een mogelijk verlies
Als kinderen bij de ene ouder geen leuke tijd beleven, zou het weleens kunnen zijn dat ze niet naar die ouder willen terugkeren. Wanneer de andere ouder hierin meegaat kan dat gevoel worden aangescherpt. Er treedt angst voor een mogelijk verlies op. Het is één van de vele scenario’s die ons ‘s nachts wakker houdt.
Verhalen van familie of vrienden waarbij de kinderen zich volledig van één ouder hebben afgescheiden doen daar geen goed aan. Angst voor iets wat zou kunnen gebeuren is geen goede indicator van hoe je de ouderrol moet opnemen. Die angst zal zich als een virus over de kinderen verspreiden, waardoor er misbruik van de situatie kan worden gemaakt. Natuurlijk bestaat onze grootste angst uit het verlies van een kind, maar meestal loopt het niet zo’n vaart.
Zelfs als je ex er alles aan doet zodat het kind zich van jou wil afscheiden, dan nog blijf je hun biologische ouder. Vroeg of laat keren we als kind altijd naar onze ouders terug. Zij vormen het begin van ons bestaan, de basis van waaruit we zijn ontsproten. 99% van de scenario’s in ons hoofd komen niet uit, waardoor het zinloos wordt om ze daadwerkelijk op je leven te gaan toepassen.
Kinderen maken je kwetsbaar
We kunnen als ouder alles aan, maar als iemand aan onze kinderen komt, worden we boos en angstig. Zij zijn de grootste liefde van ons leven, degenen met wie we het dichtst verbonden zijn. Na een scheiding moeten ex-partners die liefde delen, waardoor een gemis kan ontstaan.
Je weet niet wat er aan de andere zijde gebeurt en ergens wil je dat ook niet weten. Toch blijf je kwetsbaar voor het feit dat kinderen het bij jou minder leuk zouden vinden. Daarom zal je onbewust vragen blijven stellen om na te gaan of ze wel voldoende van je houden en bij wie ze het liefst verblijven. Enkele voorbeelden zijn:
- Was het deze week leuk bij mama of papa?
- Wat hebben jullie gedaan?
- Welk cadeautje heb je gekregen?
- Wat gaan jullie doen met de vakantie?
Het lijken onbenullige vragen, al hebben kinderen daar een sensor voor. Als ze laten uitschijnen dat het bij papa beter is, zal mama meer doen om het naar hun zin te maken. Uit pedagogisch inzicht is dit volkomen verkeerd, maar toch blijven veel ouders hun kinderen met deze vragen bombarderen.
Zolang het hier maar beter is…
Als het hier beter dan daar is, kan ik op mijn beide oren slapen. Dat is de logica waarachter we ons scharen. Zolang kinderen met vreugde komen binnengestormd ben ik goed bezig. Dit cadeau kan niet worden overtroffen. Hier zijn ze meer gelukkig dan daar…
Mocht het niet zoveel in de wereld gebeuren zou het misschien minder idioot klinken. Als ouder is het niet onze meest waardevolle taak om kinderen te verwennen, als ouder hebben we een verantwoordelijke functie voor de jongvolwassenen die morgen hun eerste stappen in de wereld gaan zetten.
Zolang we over de liefde van de kinderen gaan vechten – wat uiteindelijk alleen maar om onszelf draait – vergeten we de essentie van het ouderschap. Wij horen het voorbeeld te zijn, van waaruit ze kunnen leren, opdat ze het in de toekomst beter dan ons kunnen doen.
Wat is het beste voor mijn kind?
De eerste vraag die als ouder door je hoofd zou moeten gaan is wat het beste voor je kind is. Je zal snel opmerken dat een concurrentiestrijd tussen ouders wel het laatste is dat het kind nodig heeft. We vergeten soms hoe moeilijk het voor kinderen moet zijn om zich continu tussen twee werelden te begeven. Het vergt aanpassingsvermogen en het is onze taak om die transitie zo makkelijk mogelijk te maken.
Een kind heeft geen nood aan het grootste huis, het beste cadeau of hoeveel keer ze naar McDonalds kunnen gaan. In se verlangen ze enkel naar de onvoorwaardelijke liefde van hun ouder, wat er eigenlijk op neerkomt dat ze niks verkeerd kunnen doen.
Het zou dus best ok moeten zijn wanneer ze graag naar de andere ouder gaan. Eigenlijk zouden we dit zelfs moeten bejubelen. Het maakt jouw rol als ouder niet minder belangrijk, noch zal je hierdoor schade ondervinden.
Positief praten over de andere ouder
Het is enorm moeilijk voor een kind wanneer het over de andere ouder niet vrijuit kan spreken. Een positieve affirmatie over de andere zijde is van cruciaal belang, als het kind zich bij jou comfortabel wil voelen. Zelfs wanneer het ginder niet volgens jouw normen verloopt mag je dat niet afbreken.
Denk maar is hoe moeilijk het voor jou is om over iemand goed te praten wanneer je gesprekspartner die persoon constant beledigt of naar beneden haalt. Denk vervolgens hoe het zou zijn mocht dat negatieve gesprek over jouw ouders gaan.
Praat positief over hun mama of papa want het is de enige echte mama en papa die ze hebben. Wellicht heb je negatieve ervaringen met je ex, maar daar heeft je kind niks mee te maken.
Waarom je niet de “beste ouder” hoeft te zijn
Als compensatie voor de scheiding proberen sommige ouders meer toegeeflijk te zijn. Dat wordt vooral een probleem wanneer die toegevingen in schril contrast met de opvoedingsmethoden van de andere ouder staan. Wanneer het kind bij de ene ouder verblijft gaat men dit op allerlei manieren bevoordelen, hopend dat de toegeeflijke ouder daarmee op een verhoog wordt geplaatst.
Het spreekt voor zich dat dit een spelletje zonder einde is. De ene ouder geeft dat toe, waarop de andere weer wat anders zal accepteren. Er kan een overcompensatie in materiële dingen ontstaan, waardoor het kind wordt verwend. Kinderen hebben dit snel door en zullen ouders tegen elkaar uitspelen.
De liefde van je kind kan je niet kopen. Het is onze ouderlijke taak om op een gezonde manier onze kinderen op te voeden. Misschien krijg je door veel toegevingen en materiële weelde te voorzien je kind even mee, maar uiteindelijk zal dit als een boemerang in je gezicht terugslaan.
Wat is het doel van het “beste ouder” fenomeen?
Je wil dat je kind van je houdt. Dat is perfect normaal, maar dat heb je niet in de hand. Nee, ook niet wanneer je met alle moeite van de wereld als beste ouder wil worden gezien. Als je enkel liefde geeft om liefde te ontvangen besef je niet wat liefde eigenlijk betekent.
Kinderen houden van hun ouders, ook als ze niet alle dingen van de wereld krijgen. Het doel van de “beste ouder” is om als favoriet naar voren te worden geschoven. Op die manier heb je een goede band met de kinderen en kan je van de andere ouder winnen. Ouders die zich met een concurrentiestrijd bezighouden zijn hun kinderen niet waardig, want het gaat niet langer om hen, maar om wie de titel van beste ouder in ontvangst mag nemen.
Tussen ouders hoeft er geen strijd te zijn, noch moet er iemand winnen. Ouders zouden moeten samenwerken, ook al zijn ze het niet over alles eens. Als je kind om 20u bij je ex gaat slapen is het verstandig om die lijn bij jou door te trekken. Hetzelfde voor de waarde van cadeautjes, wanneer je als voetbalouder aan de zijlijn gaat staan, hoeveel ze mogen snoepen en wanneer vriendjes op bezoek mogen komen. Gezamenlijke afspraken dienen beide ouders en vooral het kind.
Wat als 1 van de ouders niet wil samenwerken?
Je bent gescheiden voor een reden. Er was waarschijnlijk iets dat niet langer tussen jullie strookte. Daarom is het niet ondenkbaar wanneer één van de ouders niet wil samenwerken. Zij houden hun rol van “beste ouder” aan.
Zelfs in dat geval is het onverstandig om de strijd met de andere ouder aan te gaan. Beroep je in eerste instantie op je ouderlijke rol. Hoe zou jij het kind opvoeden indien de andere ouder wel zou willen samenwerken? Wijk daar niet van af, ook al is dat enorm moeilijk.
We moeten kijken naar het belang van het kind en niet naar hoe het kind ons als ouder gaat beoordelen. Kinderen zijn meestal niet in staat om hun ouders op een correcte manier te evalueren, omdat ze nog geen besef hebben wat ouderschap werkelijk inhoudt.
Bespreek met het kind waarom bepaalde regels noodzakelijk zijn, zonder dat je de regels van je ex-partner afbreekt. Wat hier gebeurt hoeft niet hetzelfde als daar te zijn. Misschien zien kinderen jou dan als een strenge ouder. Op zich is daar niks verkeerd mee en zal je daar in de toekomst de vruchten van plukken. Toegeeflijke ouders die er een vrije opvoeding op nahouden beseffen meestal te laat dat ze daarmee hun kinderen geen dienst hebben bewezen.
Wees voorzichtig met onverwerkte conflicten
Een scheiding is hard en vaak harteloos. Partners blijven met onverwerkt leed achter. Toch hebben de kinderen geen boodschap aan dat leed. Vaak zien we ouders hun conflicten langs de kinderen uitwerken, wat een nefaste invloed op de ouder-kind relatie heeft. Het is natuurlijk niet zo makkelijk om die onverwerkte gevoelens opzij te zetten.
Geen enkele ouder is perfect en wellicht zal je daarom weleens geneigd zijn om een conflict langs de kinderen uit te spelen. Misschien heb je zelfs niet door dat je het doet. Probeer wel om daar geen gewoonte van te maken. Conflicten met de andere ouder moeten met de andere ouder worden uitgeklaard en niet langs het kind.
Nee, het is niet normaal als je denkt dat alle gescheiden ouders conflicten hebben, want dat heeft een negatieve invloed op de kinderen. Je hoeft niet te winnen, want in een ruzie zijn jullie beiden verliezers.
De scheiding heeft het kind al genoeg ellende bezorgd
Het is algemeen bekend dat kinderen van gescheiden ouders het in hun latere levens vaak moeilijker hebben. In de meeste gevallen komt dit omdat ouders na een scheiding een verwrikte band onderhouden. Ze laten de scheiding in de verdere levens van hun kinderen doorklinken.
Dat het als koppel niet is gelukt is geen schande, maar het is zinloos om dat bij de kinderen te laten voortleven. Omarm je nieuwe leven en doe vooral leuke dingen met je kind.
Jij hebt de meest bijzondere rol te vervullen, want jij bent ouder, voorbeeld voor je nageslacht. Hoe jij met je kinderen omgaat is het ideaal dat jouw kinderen bij de opvoeding van hun kinderen zullen gebruiken. Wees daarom een voorbeeld, zodat die waarden in de familie blijven voortgaan.
Conclusie
Vechten om de liefde van de kinderen duidt vaak op onverwerkt leed. Liefde geven hoeft niet te betekenen dat je vanzelf liefde zal ontvangen. Door het verlies van de partner willen ouders dat gevoel met de liefde van de kinderen compenseren. Kinderen maken hen kwetsbaar en ze zijn bang dat ze ook hen zullen verliezen.
Daarom ontstaat er een concurrentiestrijd tussen ouders, met als doel tot “beste ouder” te worden gekroond. Kinderen hebben echter geen boodschap aan het kiezen tussen ouders, waardoor dit kinderlijke gedrag van de ouders als een boemerang in hun gezicht wordt teruggeworpen.
Wat is het beste voor mijn kind? Een vraag die als eerste in onze gedachten zou mogen opkomen. Nee, we hoeven de andere ouder niet in een negatief daglicht te plaatsen, want geen van beiden horen op een ander niveau te staan. Zelfs als één van de ouders niet wil meewerken, blijft het goed om een gezonde kind-ouder relatie te hanteren.
Kinderen hebben door de scheiding al genoeg ellende in hun leven. Het is onze ouderlijke taak om hen te sturen, zodat zij een voorbeeld kunnen vormen voor hun eigen kinderen.
Hoofdfoto door Kindel Media
Een reactie achterlaten