Transparantiebeleid: Dit artikel kan affiliate links bevatten. Als u op één van deze links klikt kan robbydeletter.com een commissie krijgen, zonder dat het u iets meer kost. Op deze manier kan u mij steunen, zodat ik gratis advies kan blijven geven.
Bijna 40, gescheiden en twee kinderen die een halve thuis bij mij bezitten. Ja hoor, alles loopt volgens plan. Zou ik niet die happy single papa moeten zijn waar iedereen het over heeft? Ben ik niet het voortvloeisel van de moderne tijd, want standvastigheid, God wie heeft het daar nog over? Tegenwoordig gaan we voort op ons gevoel en vanaf dat gevoel niet meer overeenstemt met de werkelijkheid zeggen we toch ‘Adieu, leuk je te kennen, tot nooit meer.’ Drie dagen huilen op de bank, kijkend naar de zoveelste herhaling van Bridget Jones Diary, afgewisseld met een leuke James Bond, want hey binnenkort staan we er weer, alleen lijkt dat binnenkort toch nog even veraf.
Ondertussen wordt de wereld overspoeld door mensen in gelijkaardige situaties die zich trots, kloppend op de borst, vanaf heden happy single noemen. Vreemd dat ik dat gevoel nog niet heb, maar dat komt vast wel. Dagen worden weken en die weken lijken uiteindelijk een jaar te vormen, zelfs twee jaar, nee langer hoor, ach wie houdt de tel nog bij? Een ding staat vast. Als de wereld zo happy alleen kan zijn, waarom zou het bij mij dan anders zijn? Misschien wordt het tijd voor een nieuwe hobby. Oh, ik weet het: misschien moet ik gaan hardlopen of een fitnessabonnement afsluiten, werken aan dat strakke lijf van mij dat zich helemaal niet door de zwaartekracht laat trotseren. Of moet ik katten houden, planten kweken, bezienswaardigheden bezoeken om toch maar iets op mijn facebookpagina te kunnen plaatsen? Volgens onderzoek in Elle magazine (waarom lees ik dat toch ook? Ik ben toch een man) zouden singles gezonder, socialer en meer ontwikkeld zijn. Nou, over mijn ontwikkeling en sociale skills heb ik weinig te klagen en ja ik ben gezond, althans ik neem goede multivitaminen.
Toch heb ik nog altijd niet het gevoel bijzonder happy te zijn, al is het grootste verdriet naderhand wel weggewerkt. Soms wellen mijn oogkassen nog eens op, maar dat gaat dan eerder om wat ik verlang en nog niet heb, die andere happy single mama met een eigen kroost die nog in de liefde gelooft, die nog in mij wil geloven. Iets in mij zegt dat deze iets minder jonge dame ergens ronddartelt en ik haar enkel hoef te vinden. Het kan elk moment gebeuren. Ik sta paraat om de liefde te laten zegevieren, alleen ik ben niet op zoek of toch, met dat happy single gedoe en al? In de laatste twee jaar hadden zich reeds enkele valabele kandidaten aangemeld, alhoewel…zo vroom waren ze nu ook weer niet. Bedankt voor het aanbod, ik zoek even verder, maar happy singles zoeken toch niet?
Misschien plaats ik een bericht op facebook, een uitstap, een bezienswaardigheid, wat maakt het ook uit? Ligt mijn haar in de plooi? En ja hoor, de eerste reacties volgen waarna nieuwe kandidaten zich aanmelden. Nee dank je, ik was niet op zoek, we zijn gewoon even weggeweest. De markt van single mama’s is nog geïnteresseerd, al wou ik dat eigenlijk niet weten of toch wel? Een relatie is wel het laatste in mijn gedachten. Ik heb een drukke baan – nou ja zo druk nu ook weer niet – kinderen en zeul een rugzak vol geschiedenis mee. Bovendien doe ik er alles aan om met mijn schrifturen door te breken. Oh ja en die twintig planten die zich ondertussen met mijn appartement hebben verweven hebben ook verzorging nodig. Ik heb geen tijd voor een vrouw, maar waarom denk ik er dan altijd aan? Ik ben toch een vrijgevochten happy single of waren het eerder de omstandigheden die mij daartoe hadden gedwongen? Gelukkig kwam die storm want mijn leven zat vast, alleen zag ik het toen nog niet.
Wat als ik mij op een datingsite te koop zet, alle sterktes nauwkeurig opgesomd, de weinige zwaktes maken het nu ook weer niet. Ik heb wel enkele foto’s die het verschil tussen mij en die andere gozers kunnen maken, al heb ik in tegenstelling tot hen, geen enkele reden om aan mijn oprechtheid te twijfelen. Ik ben hier niet voor de fun, de seks of voor de onsjes en onderonsjes. Ik ben hier voor één reden, mijn zoektocht naar de ware liefde, want ja hoor, daar geloof ik nog steeds in. Kom maar op met die gepolijste diamanten die zich net zo happy single als mij voelen.
De bewust alleenstaande mama’s ‘op zoek naar vriendschap en wie weet wordt het meer‘ verschijnen op het scherm, gevolgd door de partybeesten die op hun veertigste zich nog steeds twintig jaar jonger wanen en op elke foto laten zien hoe groot die vriendengroep van hen wel is. Balen voor hen, met corona en al. Wanneer de zuipschuiten en botox babes het beste van zichzelf hebben laten zien volgen de feministische types die steevast ‘Ik ben wie ik ben‘ als onderschrift verkiezen, gevolgd door een gitzwarte afbeelding in één of ander veld met steeds de mondhoeken richting zwaartekracht. Nog een tikkeltje en ik ben helemaal verkocht. Hierna passeren de kinderloze types die nooit de sixties hebben meegemaakt, maar er op één of andere manier in lijken te leven. Peace and love, weet je nog wel?
Mijn ogen prikken en de moed zakt in mijn schoenen. Deze markt van happy singles lijkt meer op een tweedehandsbazaar van verwelkte types, niet zozeer van hun schoonheid onteerd, eerder verkracht in hun gedachten. Het kan toch niet zijn dat alle gepolijste diamanten zijn opgegraven, opgeborgen in glazen kastjes om regelmatig te worden opgeblonken. In een moment van terneergeslagen hoop verschijnt er een prinses op het scherm, met een welgevormd gelaat, een stralende glimlach en ogen die intelligentie uitstralen. Zou het kunnen? Waren er dan toch nog fraai uitgehouwen beeldwerken te vinden? Welgeteld eentje, nou ja meer dan één zoek ik toch niet.
Ik waag het erop, we zien wel, want ik ben toch die happy single of hoe noemt dat ook alweer?
Een reactie achterlaten