Transparantiebeleid: Dit artikel kan affiliate links bevatten. Als u op één van deze links klikt kan robbydeletter.com een commissie krijgen, zonder dat het u iets meer kost. Op deze manier kan u mij steunen, zodat ik gratis advies kan blijven geven.
Zondagmorgen met zijn allen vroeg wakker, wanneer warme zonnestralen reeds door de jaloezieën naar binnen schijnen. Mijn eerste blik naar buiten zegt dat dit een prachtige dag zal worden. Huppakee jongens, hier moeten we van profiteren. We springen één voor één onder de douche, terwijl ik onze kleren begin te strijken. Zolang de kerken hun deuren gesloten houden moeten we nieuwe dingen bedenken. De speeltuin lijkt een leuk alternatief, hoewel die met dit weer wel afgeladen vol zal zitten, denk ik dan bij mezelf.
Na ons ontbijt wat vooral uit ontbijtgranen en koffiekoeken bestaat gaan we de reis naar de speeltuin tegemoet. Onderweg lachen we vooral met de “mopjes flauw mopjes” die over de lippen van Lenn lijken te vloeien. Vijf jaren jong en zoveel verbeeldingskracht, de appel valt niet ver van de boom. Ondertussen zien we Machelen stilaan ontwaken, hetzij dan vooral het oudere deel van de gemeenschap, die in kleine rijen voor de bakker of beenhouwer aanschuiven. Je kent ze wel, de typetjes die tergend langzaam hun muntstukken zitten te tellen, terwijl de lijn argwanende gezichten achter hen gewoon naar huis wil.
Uiteindelijk komen we op de speelplaats aan. Buiten wat verdwaalde mussen is er geen ziel te bespeuren. Hoe kan het in hemelsnaam dat er op zondagmorgen bij stralend weer geen mens op dit speelplein te bespeuren valt? Waar zijn al die jonge gezinnen die door corona noodgedwongen moeten thuisblijven? Zou je niet mogen verwachten dat ze hier op een zondagmorgen in alle pracht en praal zouden neerdalen? Niet dus. En al die alleenstaande mama’s en papa’s dan? Hebben die geen nood aan een stralende hemel waar we nu toch weken op hebben gewacht?
Ofwel zijn we te vroeg, ofwel is er iets danig verkeerd aan de manier hoe we een zondagmorgen beleven? De broadbandlimiet van Netflix en Disney plus zijn waarschijnlijk overschreden door hordes kinderen die hun boterhammen in chocolademelk liggen te soppen, terwijl ouders de laatste statusupdates van niet zo innige vrienden liggen te bekijken. Zondagmorgen is een eeuwenoude rustdag door God hemzelf ingesteld, maar toch had deze ochtend met haar stralende zonneschijn iets anders kunnen voorstellen.
We hadden hier met zijn allen een grote picknick kunnen houden, terwijl de kinderen als kleine acrobaten aan klimrekken en ander tuig hun talenten lieten bewonderen. Het was een kans om nieuwe buurtbewoners te leren kennen. Samen konden we een verhaalronde houden over de meest grappige momenten uit ons leven. In plaats daarvan geniet ik van mijn eigen kinderen, terwijl een oude vrouw met een rollator haar met artritis aangetaste lijf tracht voort te bewegen. In de verte zie ik een reiger bij het plaatselijk vijvertje wacht houden. Ach ja, het had zoveel kunnen zijn, maar eigenlijk was het meer dan voldoende, want hier op de speeltuin samen met mijn twee jongens staat het geluk aan mijn kant. Ik krijg de kans om hen te zien lachen en spelen, terwijl ze aan geen enkel speeltuig moeten wachten. Soms is het leven wonderbaarlijk simpel, soms is het leven ‘s morgens naar de speeltuin gaan.
Een reactie achterlaten