Transparantiebeleid: Dit artikel kan affiliate links bevatten. Als u op één van deze links klikt kan robbydeletter.com een commissie krijgen, zonder dat het u iets meer kost. Op deze manier kan u mij steunen, zodat ik gratis advies kan blijven geven.
In het boek een nieuw gesprek met God van Neale Donald Walsch wordt gestipuleerd dat een wereld zonder leiders alleen bij hoogontwikkelde beschavingen zou werken. Wanneer het vermogen van elk individu en sociëteit kenbaar wordt gemaakt kan een vredevolle maatschappij beoogd worden. Een samenleving waar regeringen, noch leiders nodig zijn en waar politiek alleen nog in geschiedenisboeken kan worden teruggevonden. Is zulk denkbeeld een realistische visie en welke stappen zijn nodig om een structuur – gebaseerd op de naastenliefde – het levenslicht te laten zien? Kunnen we überhaupt een nieuw soort communisme zonder despotisch regime scheppen?
Een communisme onder God
Als het woord communisme in de mond wordt genomen staan de kapitalisten op hun achterste poten. Een klasseloze maatschappij veronderstelt namelijk dat de macht aan het volk wordt gegeven en dat de dikte van iemands portefeuille niet langer relevant is. Het algemeen bezit van een samenleving komt dan uit de som der delen van haar burgers voort. De rijkere klasse wordt opgedoekt door het vergaarde vermogen met de minder bedeelden te delen. Vreemd genoeg heeft de geschiedenis allerlei vormen van communisme uitgeprobeerd, doch nooit is een samenleving erin geslaagd een leiderloos bestaan te creëren. Wanneer de bureaucratie het overnam bleek alleen de ontwikkeling van een logge structuur zich te ontwikkelen. De ambtenarij kreeg een veelvoud aan taken zonder dat ze aan een controleorgaan onderhevig waren. Een probleem met het communisme van weleer was dat de machtsverhoudingen niet collectief werden omarmd. Het was in feite een communisme à la carte dat zijn oorspronkelijk doel voorbijschoot en eerder een dictatoriaal regime in de hand werkte.
Wat als we een goddelijk communisme zouden ontwikkelen waarbij mensen onder het toeziend oog van God naar vermogen produceren en naar behoefte afnemen? Wat als we zouden afzien van algemeen leiderschap en zouden kiezen voor een welvaart die zich niet in percentages, maar in het geluk van ieder individu laat uitschijnen? Een kapitalistische structuur biedt kans tot individuele groei, al blijft de hoogste klasse voor een paar gegadigden weggelegd. Een beperkte groep winnaars laat een grotere groep uit de middenklasse en nog een grotere groep uit de laagste klasse in zijn kielzog. Een onevenwichtige structuur die onder het mom van de bereikbare droom voor iedereen steeds meer slachtoffers blijft voortbrengen.
Het uitgemolken kapitalisme
De kapitalistische structuur raakt trouwens verder verwijderd van de democratie. Democraten hebben elk een stem, maar binnen het kapitalisme zijn enkel de rijken aan het woord. Zij besturen hun bedrijven en vormen tegelijkertijd de politiek van een natie. De laatste decennia moeten we vaststellen dat er een nieuwe vorm van rijkdom is ontstaan. Een handvol nouveaux riches lijkt de wereld te domineren, terwijl een steeds stijgende inflatie de onderste laag van de bevolking armer doet worden. Waarom we dit blijven tolereren is duidelijk. De stem van een natie wordt onteerd, maar de welvaart en het algemeen welzijn lijken nog steeds voldoende om een genoeglijk leven te leiden. Als stembusslagen worden opgevolgd door met zoveel mogelijk partijen te regeren verguist de stem van het volk. Nog steeds lijken de huichelaars van de meest gegoede klasse deze wereld te domineren, al maskeren ze hun activiteiten door de massa in een bedrieglijk zeggenschap te laten geloven. De vrees dat een moderne totalitaire maatschappij zal ontstaan is onterecht, daar deze samenleving al jaren een feit is. Achter de coulissen vormden de hedendaagse machthebbers een werkbaar systeem voor het proletariaat. Af en toe een been toewerpen als de klaagzang van het arbeidersvolk te luid klinkt blijft veelal een goede techniek. Uiteindelijk zorgen deze mensen voor het gewin, al heeft de industrialisering en modernisering veel van deze arbeid teniet gedaan. In het Westen vormde zich een nieuw proletariaat van geschoolden, terwijl de repetitieve werken aan lage loonlanden werden uitbesteed. De macht van de bedrijven die op hun beurt voor de samenstelling van bepaalde regeringen lobbyen blijft echter onveranderlijk. Hun leiders behandelen deze nieuwe sociale klasse op een gelijkaardige manier die voor de tijdsgeest acceptabel is.
Verhongering waar geen honger zou mogen heersen
Het huidig economisch systeem dient geenszins de massa, laat staan dat er een algemene bewustzijnsgroei kan worden waargenomen. Als 2% van de mensheid 50% van het gezinsvermogen en 10% van de rijksten 86% van de wereldwijde activa bezit durf ik stellen dat dit systeem een verkapte vorm van welvaart creëert. Naar schatting leven circa 1,4 miljard mensen in armoede. Elke minuut sterven 11 mensen aan honger en ondervoeding, ofwel 660 per uur, ofwel 15.840 per dag, ofwel 5.781.600 per jaar. De voornaamste oorzaken voor wereldwijde honger zijn conflicten, covid-19 en de klimaatcrisis. Daarenboven verwelkomen we ieder jaar 83 miljoen nieuwe mensen, terwijl de huidige bewoners van deze planeet zelfs niet in leven kunnen worden gehouden. Een ruwe schatting stelt dat 8 miljard euro de wereldwijde honger zou doen verdwijnen. We hebben maar één der nouveaux riches nodig om honger uit de wereld te helpen.
Toch lijkt deze voorstelling wat simplistisch als we het bestuur van de wereld niet willen vervangen door één globaal bestuur, waar volgens bovenvermeld boek van Neale Donald Walsch twee afgevaardigden per staat of land in zouden kunnen zetelen. Een verbetering t.o.v. de huidige wereldstructuur, doch steeds mijlenver van een wereld zonder leiders en geboden, waar onze soort nog te onderontwikkeld voor is. Zijn we als menselijke soort in staat om een wereld zonder leiders te aanvaarden? Het is niet langer een vraag of het mogelijk is, echter of we het willen? Hoe stap je van een kapitalistisch systeem af wanneer slechts een beperkt aantal mensen dit economisch model in stand lijkt te houden?
De geschiedenis leert ons dat communisten niet goed met gelovigen kunnen omgaan, alsof het werkelijk communisme geloof in een opperwezen zou uitsluiten. In se kan een communisme onder God worden ingesteld. Een centraal wereldorgaan kan met een tiende deel van ieders inkomen worden gefinancierd. Die wereldmacht zou een vredesmacht kunnen aanvoeren die erover waakt dat ieder levend wezen in zijn bescherming wordt voorzien. Oorlogen zouden niet langer noodzakelijk zijn. Als jij en je buur dezelfde levensstandaard onderhouden zal onenigheid kwa vermogen worden weggewerkt. Als een land geen onderscheid tussen zichzelf en een ander land kan bedenken zal er geen reden zijn om de wapens op te nemen. In ijltempo zouden nationale legers worden afgebouwd, terwijl er meer middelen voor de wereldbevolking zouden vrijkomen.
Is een nieuwe revolutie nodig?
Als de machthebbers van de wereld niet naar hun bevolking willen luisteren en als dat volk niet langer onder het huidige systeem wil leven zijn er twee mogelijkheden. Stoppen met aan dat systeem mee te werken ofwel een revolutie ontketenen. Het lijdzaam ondergaan van onvervulde beloftes blijven mensen niet pikken. De politiek bestaat echter uit pathologische leugenaars die gebakken lucht uit de hoed van de tovenaar blijven toveren. Is politiek nog nodig? Als wakers van de natie stellen we vast dat zij slechts voor een beperkt aantal mensen profijtelijk is.
Als de politiek wilt blijven bestaan zal zij manieren moeten zoeken om niet alleen haar rijkere klasse te bevoordelen. Dat lijkt haast onmogelijk zolang die rijkere klasse de politiek financieel blijft steunen, althans beperkt. De echte weelde zit in het belastingapparaat dat zonder de modale burger op uitsterven na dood is. Vanaf die burger zijn belastingen niet meer betaalt valt het huidig politiek regime in duigen.
Een wereld zonder leiders betekent allerminst dat we in anarchie zullen terechtkomen, noch dat de naastenliefde daardoor zou ineenkrimpen. Ik zou zelfs durven stellen dat het de naastenliefde zou vergroten. Misschien is het tijd voor een nieuw seizoen zonder leiders, waar een nieuwe wind de vergane glorie met zich kan meenemen. Misschien is de tijd aangebroken om terug voor elkaar te leven, tijd om ons bewustzijn te vergroten, tijd om het oorspronkelijke plan voor deze wereld te volgen.
Een reactie achterlaten