Transparantiebeleid: Dit artikel kan affiliate links bevatten. Als u op één van deze links klikt kan robbydeletter.com een commissie krijgen, zonder dat het u iets meer kost. Op deze manier kan u mij steunen, zodat ik gratis advies kan blijven geven.
Ik heb het eindelijk gedaan. Mijn facebook account is bij deze verwijderd. En nee jongens en meisjes, ik heb niemand van jullie verwittigd, maar daar heb ik een goede reden voor. Facebook heeft voor mij zijn tijd gehad en als ik iets kwijt wil, nou ja, dan wil ik het ook kwijt. Dan ga ik niet eerst even honderden contacten een berichtje sturen. Ik zeg dan bij mezelf: “Ze zien het wel of misschien ook niet…”
Waarom ik facebook heb verwijderd heeft nogal uiteenlopende redenen. Zo ben ik het ontzettend beu om de zoveelste foto van een bord spaghetti of een kom linzensoep op mijn tijdlijn te zien voorbij reizen. Het zal sommige mensen misschien verbazen, maar eten we niet allemaal weleens een bord spaghetti of een kom linzensoep? Niet geheel bijzonder als je het mij vraagt, maar voor de mensen die zich niet kunnen houden: GO FOR IT! Weet gewoon dat jouw foto misschien wel leuk bevonden wordt, maar niet echt leuk bevonden is. Het is tegenwoordig een soort van elementaire beleefdheid om overal je duim onder te zetten. Die duim representeert eigenlijk de ingetogen saaiheid van je medemens.
Net als in het echte leven worden de zaken op facebook lichtjes anders voorgesteld. Alleen hebben de ontwikkelaars van facebook daar weinig mee te maken. Zij stellen het platform open, maar het blijven de mensen die de echte facebookshow verkopen. Sociale media lijken soms op een Disneyfilm, althans dat maken we onszelf graag wijs. Waarom heeft die ander het zoveel beter dan mij, terwijl in werkelijkheid die andere eenzelfde leven als jij leidt? Waarom blijven we gebakken lucht verkopen, terwijl men zich vanbinnen diep ongelukkig voelt?
Nu was ik niet bepaald de grootposter op facebook. Als ik op een jaar tijd een handvol berichten lanceerde – waarvan het gros over nieuwe releases ging – zal het goed geweest zijn. En toch (ja hoor) zat ik regelmatig mijn tijd te verspelen aan de voorbijgaande koppen linzensoep of de selfies van perfecte haardossen die na een woelige nacht hun finesse bleven behouden. Het werd me meer en meer duidelijk hoe saai het leven op facebook was. De voorstelling van een perfecte wereld waarin niets lijkt fout te gaan, kreeg van mij alleen nog een gapende blik te verduren. Het is leuk voor een tijdje, maar dan…, tja…boooooooring!
Sociale media houden ons aan het scherm gekluisterd. Door haar te gebruiken geeft ze de illusie dat we sociaal actief zijn. terwijl we in werkelijkheid verder van elkaar verwijderd worden. Waar is de goede oude tijd van chit-chat met de buren? Stoeltje buiten, koffietje in de hand en kletsen maar. Waarom hebben we onszelf tot deze vorm van beperkte communicatie herleid? Moge dit een oproep zijn om facebook uit je leven te bannen, om opnieuw dat stoeltje buiten te zetten en te praten met de mensen uit je buurt. Misschien dat we op die manier – hoe ongemakkelijk het soms ook kan zijn – opnieuw elkaar leren kennen om wie we echt zijn. Dat we de communicatie tussen mensen waarderen voor wat ze werkelijk is. Een geschenk uit de hemel.
Een reactie achterlaten