Sinds de dood van Erik moet ik er altijd aan terugdenken. Steeds heeft het mijn nieuwsgierigheid gewekt. Dat houten creatuur is in geen twintig lentes van het slot ontdaan. Hij werd kwaad als ik erover begon, sloeg tilt als ik bleef doorzetten. De erfenis van zijn werk als dierenarts in Afrika. Een tijd in zijn leven waaraan ik nooit heb kunnen tippen. Ik was zijn prinses, maar niet van het land waaraan haar prins verknocht was. Dat ellendige kastje heeft me talloze nachten wakker gehouden. Niet omdat het lelijke gedrocht voor mij enige waarde bezat. Het zat op slot en mocht nooit opengemaakt worden. Als ik dan vroeg wat er inzat schudde hij autistisch zijn hoofd. Elke ruimte heb ik ondersteboven gehaald om te moeten ontdekken dat het al die tijd aan zijn ring met sleutels hing. De meest logische plaats waar de zoekende weduwe nooit aan gedacht heeft. Toch blijft zijn afkeuring in mijn brein gegrift alsof hij vanuit het dodenrijk berichten lijkt te sturen:
“Doe het niet Seline, doe het niet!” Met het lachend aapje dat aan zijn sleutelbos hangt loop ik angstvallig naar hetgeen wat hij zolang verborgen wist te houden. Na enkele probeersels vindt mijn bevende hand het slot. Achter het krakend deurtje ligt een geel verkleurde omslag. Binnenin ontdek ik een foto van Eric met een klein zwart meisje op zijn schoot. Op de achterkant lees ik:
“Het spijt me dat ik je dit niet kon vertellen. Zoek mijn dochter want ze heeft je nodig.”