Ik was niemand van Dave Pelzer

Het uitkiezen van een goed boek is geen gemakkelijke taak. Er zijn duizenden opties voorhanden en toch zullen heel wat boeken je verwachtingen niet inlossen. We kiezen een boek aan de hand van zijn cover of omdat de auteur ons niet onbekend in de oren klinkt. Heel soms durven we een onbekende naam een kans geven, maar laten we eerlijk zijn… onze kostbare tijd verspillen we liever niet aan een slecht geschreven verhaal, waarin de personages vlak en levenloos lijken. Bepaalde mensen besteden meer tijd aan het uitkiezen van een nieuw verhaal dan aan het lezen ervan.

Wat een boek, wat een verhaal

Heel soms en dan bedoel ik echt wel heel soms, kom je een boek tegen, dat je verwachtingen overtreft. Een boek dat van de eerste bladzijde jouw aandacht krijgt, terwijl je in een wereld wordt meegesleept die je bestaan lijkt over te nemen.

Deze pareltjes komen we nu en dan in ons leven tegen. Het zijn momenten van volledige openbaring, want het is gelukt onze waardevolle tijd op een entertainende manier te besteden.

Dan zijn er boeken die de slechte, goede en fantastische boeken in hun kielzog achterlaten en daar is Ik was niemand van Dave Pelzer een ultiem voorbeeld van. Het is het soort boek dat je soms moet neerleggen, niet omdat het verhaal saai of doelloos wordt weergegeven, maar omdat je het gelezen stuk even tot jou laat komen. Noem het een soort bezinning of openbaring, waarin je jezelf afvraagt hoe dit in hemelsnaam is kunnen gebeuren.

Waargebeurd, spijtig genoeg…

Het verhaal speelt zich af in de jaren zestig-zeventig van de vorige eeuw. Een periode waarin de Amerikaanse President John F. Kennedy werd vermoord, waarin de Civil Rights Act werd ondertekend en waarin er weerstand tegen de oorlog in Vietnam ontstond. Het waren jaren van verregaande wetenschappelijke ontwikkelingen, zoals het moment waarin Neil Armstrong de eerste voet op de maan zette, en de alom gekende woorden: “That’s one small step for man, one giant leap for mankind” uitsprak. Eveneens stond deze tijd voor het festival der festivals Woodstock bekend.

Hoe noemenswaardig deze gebeurtenissen ook lijken en hoezeer ze ook door de geschiedenis werden verteerd, vielen ze enkel onder de gratie van de aandacht die ze doorheen de jaren genoten. Aandacht waar Dave Pelzer als kleine jongen zo naar snakte, aandacht die zijn leven had kunnen veranderen.

Verantwoordelijkheid voor verhaal Dave Pelzer

Als mensen wijzen we graag met de vinger, want vanaf dat moment kunnen we de schuld van onze schouders laten zakken. Het spijt me u te moeten meedelen dat we allen verantwoordelijk zijn voor wat er met Dave is gebeurd.

Dikwijls knijpen we een oog dicht voor de ellende die we zien, terwijl we onszelf wijsmaken dat het wel niet zo erg zal zijn geweest.

Gelukkig voor Dave waren er mensen die het niet langer konden aanzien, al duurde het lang, verschrikkelijk lang, vooraleer hij uit de hel van zijn jeugd werd bevrijd. Onze kinderen zijn onze toekomst en zonder hen zou ons leven geen bestaan waardig zijn. Laten we allen meer op de leerkrachten van Dave Pelzer gaan gelijken, zodat kindermisbruik een halt wordt toegeroepen.

Wat kunnen we van Daves verhaal leren?

Het misbruik op Dave Pelzer is één van de zwaarste dossiers die de Verenigde Staten ooit heeft gekend. Als jonge knaap kreeg hij niet alleen een pak slaag. Het kind kreeg bijna geen eten, werd fysiek en emotioneel misbruikt, kreeg de opdracht om zich buiten het gezin te houden, mocht niet met zijn naam worden aangesproken, diende urenlang in een koud bad te liggen, werd verplicht om ammoniak te drinken, diende zijn arm boven een gasvuur te houden, moest in armzalige kleding en schoeisel naar school gaan en werd zelfs verplicht om zijn eigen braaksel op te eten.

Dit zijn slechts enkele voorbeelden uit de ellenlange lijst van misbruik die hij moest ondergaan. In onderstaande video legt Dave het “spelletje” met de ammoniak uit.

Uit vrees aan welke barbaarse handeling het kind nu weer onderworpen zal worden, houd je bij het omslaan van iedere pagina je adem in. De duivel die in zijn moeder huist wordt erger met de tijd, want haar zieke spelletjes lijken niet te stoppen. Als ouder kun je onmogelijk begrijpen dat zoiets kon gebeuren. De liefde die we voor onze kinderen voelen kan je nooit in verband brengen met de gruwelijke daden die in het huis Pelzer hebben plaatsgevonden.

In alle bescheidenheid moeten we als ouders durven erkennen dat zulke nachtmerries met alle mogelijke middelen moeten worden bestreden. Niet alleen de gruwelijkheden zijn onmenselijk, maar de ervaring op zich is voor het kind zo schadelijk, dat het misbruik nooit helemaal verwerkt zal kunnen worden.

Hoe sommige mensen uit de as kunnen verrijzen

Toch is het opmerkelijk wat er van Dave Pelzer is terechtgekomen. Uit de as verrees hij als een bestsellerauteur en motivational speaker, waarbij hij talloze mensen heeft geholpen, vooral henzelf te helpen. Hij ontving verschillende prijzen waaronder de JC Penney Golden Rule Award en werd daarmee vrijwilliger van het jaar. In 1993 werd hij geëerd als één van de Ten Outstanding Young Americans, om in 1994 als enige Amerikaan The Outstanding Young Persons of the World prijs in ontvangst te mogen nemen. In 1996 droeg hij de Olympische vlam en in 2005 ontving hij de National Jefferson Award.

Geen boek voor gevoelige lezers en toch moet u het lezen

Dave schreef acht boeken en ieder verhaal is een inspiratiebron voor elk mens die het goede wil nastreven. Ik beloof u geen mooi verhaal, maar een levensles. Het verhaal van Dave Pelzer kan u doen ontwaken uit de droomwereld van sociale media en durven erkennen dat er gaten in onze maatschappij zitten.

Onze kinderen zijn niet alleen de toekomst, maar zijn de burgers van morgen die samen een geheel nieuw project zullen samenstellen. Het is onze taak als ouders om hen hierin zo goed mogelijk bij te staan. Niet alleen door opvoeding, maar ook leidend als gids, gestoeld op de ontwarring van onze eigen levensperikelen.

Moge het verhaal van Dave ons allen inspireren dat geen situatie te erg is om door te komen, dat geen enkele berg te hoog lijkt om over te klimmen en dat geen enkele tegenslag in ons leven groot genoeg kan zijn om ons neer te halen. Laten we overwinnaars van het onoverwinnelijke zijn en geen lappenpoppen van ouders, die met een ogenschijnlijke glimlach de wereld van de sociale media willen veroveren.

Laten we niet alleen lief voor onszelf zijn, maar vooral voor degenen die liefde het hardst nodig hebben. Laten we niet alleen hulpvaardig zijn voor mensen die ons hulp bieden, maar laten we een hand uitsteken naar hen die deze hand het minst verwachten. Moge we tenslotte elk kind op handen dragen, van welke afkomst hij of zij ook is, want zonder een algemene liefde voor ons nageslacht en dat van anderen kunnen we niet hopen dat morgen beter dan vandaag zal zijn.