Transparantiebeleid: Dit artikel kan affiliate links bevatten. Als u op één van deze links klikt kan robbydeletter.com een commissie krijgen, zonder dat het u iets meer kost. Op deze manier kan u mij steunen, zodat ik gratis advies kan blijven geven.
Het verwondert me steeds als mensen versteld staan wanneer een storm door hun leven raast. Een storm is een logisch gevolg van het leven en hoe erg die storm op moment van gebeuren ook lijkt te zijn. Na de storm hebben we iets opgestoken, zijn we sterker geworden, kunnen we meer aan. Eigenlijk zouden we tevreden mogen zijn als een nieuwe storm aanbreekt, al ervaren we dat zo niet. We zien de storm als een regelrechte aanval op onze persoon, alsof we één of ander perfect wezen zijn dat niet meer hoeft bijgestuurd te worden. Wat als we deze stormen zouden doorstaan met een gevoel van erkenning en waardigheid voor wat de storm ons te bieden heeft?
De afgelopen week begon rustig. Kinderen waren op vakantie dus ik had alle tijd om lekker te ontspannen. Misschien na het werk even achteroverleunen, boekje lezen, badje nemen, genieten van de rust. Er stond niets bijzonder op de planning en schoonmaken leek zowat de enige zware fysieke arbeid die mij te wachten stond. Als de kinderen het huis verlaten hebben lijkt het even of de kernramp van Tsjernobyl opnieuw heeft plaatsgevonden. Ik hou ontzettend veel van hen, maar soms bestaat ouderschap uit de boel weer zonneklaar krijgen. Nu moet ik vermelden dat ze met het ouder worden sneller gaan opruimen of misschien is het wel mijn onderzoekende blik die hen de nodige motivatie bezorgt.
Zover geen grote problemen. Niet lang daarna begint de ene brief na de andere in mijn bus te vallen. Nu hou ik van mensen die brieven schrijven, al zijn dat niet bepaald de mensen die graag rekeningen uitschrijven. Je kent het wel, rekening hier, rekening daar met telkens een groter bedrag dan je oorspronkelijk had begroot. Wat is er toch aan de hand met overfacturatie in de wereld? De meest vervelende rekeningen m.a.w. die waar je vragen bij hebt steekt de postbode steevast op vrijdag in de bus, zodat je daar een heel weekend over kan piekeren. Vriendelijke man, alleen wat minder bedachtzaam met de weekendrust. Hoe zouden we deze vrije dagen dan ook anders moeten beleven? Vroeger hield ik het bij toeval, maar het gebeurt zo frequent dat ik de rekeningschrijvers van kwaad opzet begin te verdenken.
Op woensdag breng ik mijn wagen naar de garage voor het tweejaarlijks groot onderhoud. Mijn Toyota heeft ondertussen dertien jaren dienst bewezen, al denk ik dat hij op een maandag werd gemaakt ofwel was het een afdankertje waarvan ze zeiden: “Ach laat hem maar door, we zien wel. ” Bij elk bezoek aan de garage of het keuringstation is het bang afwachten wat ze nu weer hebben gevonden. En ja hoor, wat had je nu gedacht? De koppeling lijkt niet langer goed te werken, waarom vervang je die even niet? De vriendelijke bediende geeft me een niet zo vriendelijke offerte van meer dan duizend euro met de mededeling dat de batterij ook aan vervanging toe is. Nou ja, een paar honderd euro meer of minder. Wie houdt de tel nog bij zal hij gedacht hebben? Bovendien komen deze extra kosten bovenop de normale onderhoudskosten, waarbij ze noodgedwongen de ruitenwissers en pollenfilter hadden moeten vervangen. Ook was er één of ander licht aan vervanging toe, ondanks ze nog allemaal leken te schijnen. “Ach ja,” zal hij gedacht hebben. “Steekt u hier uw bankkaart in de gleuf?”
Als ik de jaren overloop lijken deze episodes meer frequent voor te komen. Zoals ieder ander onder ons vond ik het hoognodig om mijn verhaal aan anderen kwijt te kunnen. Vrienden, collega’s en familie kregen allemaal het heugelijke nieuws te horen. Waarom doen we dat eigenlijk? Waarom zoeken we troost voor zaken die we enigszins kunnen verwachten? Misschien omdat zij hetzelfde met ons doen, terwijl we ervan uitgaan dat alleen wij grote problemen ondervinden. Is dat trouwens zo? Is het tuintje aan de overkant mooier dan het onze? Is de wagen van de buren luxueuzer dan de mijne? Is het succes van die ene werkelijk zo groot? Waarschijnlijk niet, waarschijnlijk krijgen ze evenveel als ieder ander mens te verduren, alleen zien we het niet of willen we het niet zien? We aanschouwen de nieuw opgeknapte gevel van de buren, maar bevatten niet de kanker van de buurvrouw. We aanhoren met afschuw de promotie van die verschrikkelijke collega of begrijpen niet waarom een vijftig jaar oude vrouw nog zwanger raakt, terwijl die nicht in de familie onvruchtbaar blijkt te zijn.
Soms lijkt het leven oneerlijk en blijken we zelf buiten de prijzen te vallen. Wat als het tuintje van de buurman niet zo groen is als het lijkt te zijn? Wat als we niet alleen onze problemen zouden durven erkennen? Wat als de wereld voor ieder van ons precies hetzelfde blijkt te zijn? Zouden we dan verder zeuren over de storm die over ons heen raast? Zouden we dan nog dat tuintje met afgunst bewonderen? Misschien hebben mensen wel gelijk en is het makkelijker om te zeggen: “Zijn tuintje is groener dan dat van mij” of in mijn geval: “Ieder tuintje is groener dan dat van mij.” Ik bezit namelijk geen tuintje maar stel mij tevreden met een balkon waar een koppel mussen nog geen picknick op zou kunnen houden.
Een reactie achterlaten