Kinderen plaatsen is zo normaal geworden dat ouders er niet meer van opkijken. We moeten werken en er is simpelweg geen andere keuze. Met gekruiste vingers hopen we dat onze kroost niks overkomt en dat ze een zo goed mogelijke tijd in de kinderopvang mogen beleven. Later sturen we diezelfde kinderen op speelkampen, waarbij ze meer dan een week van huis weg zijn. Leeftijd speelt niet altijd een rol, want soms worden zelfs peuters en kleuters als postpakketten meegestuurd. Kinderopvang is vooral voor ouders een gemakkelijke optie, maar de gevolgen voor het kind zijn niet verwaarloosbaar.
De plek waar ik niet wilde zijn
Tijdens mijn kinderjaren werd ik van de ene opvang naar de andere gestuurd. Mijn ouders moesten altijd werken en mijn oudere broer en zus waren nog te jong om die verantwoordelijkheid op zich te nemen.
Ik vond het verschrikkelijk dat ik in de zomervakantie twee maanden naar de kinderopvang werd gestuurd. Juli ging in mijn eigen school door, augustus in een andere. Wanneer kinderen op de speelplaats juichend de vakantie inluidden, gaf dat bij mij een ander gevoel.
What is the big deal? Volgende week sta ik hier terug.
Net als mij waren er tientallen andere kinderen die niet op reis vertrokken, maar tijdens de vakantieweken in de opvang werden gedropt. Daar kwamen we samen met leerlingen uit andere scholen. Er werd een nieuwe gemeenschap gevormd, maar ik zat nog steeds op dezelfde school, die langzamerhand als een gevangenis begon aan te voelen.
Mama en papa moeten werken
De meeste kinderen komen in de opvang terecht om ze thuis niet terechtkunnen. Mama en papa hebben maar een beperkt aantal weken vakantie en in mijn geval werden die zelfs niet aan de kinderen besteed.
Hoewel het in deze drukke wereld niet vanzelfsprekend is om de agenda van je kinderen bij te houden, gaan we er snel vanuit dat kinderdagverblijven, speelkampen en ontwikkelingscentra de oplossing bieden.
Als kind voelt dat echter anders aan. Terwijl je van vriendjes en vriendinnetjes hoort wat een geweldige vakantie ze voor de boeg hebben, blijf jij mooi op post.
Tijdens het schooljaar is het van hetzelfde laken een broek, want natuurlijk vallen de schooluren niet met de werkuren samen. Snel besef je dat de kinderopvang een tweede thuis wordt, waar je eigenlijk niet wilt zijn.
Waarom je als kind geen zeggenschap krijgt
Als kind mag je niet zomaar zeggen wat je wilt. Er zijn bepaalde normen en waarden in onze samenleving. Met de regelmaat van de klok wordt je daaraan herinnerd. Dat je als zoon of dochter van… niet graag naar de kinderopvang gaat, maakt op zich niet zoveel uit.
Er is nu eenmaal geen andere keuze, althans volgens het inzicht van de meeste ouders.
Kunnen we hen dat kwalijk nemen?
Nee, onze maatschappij ziet het gezin als fundament voor de samenleving, maar toch moeten ouders van datzelfde gezin presteren, terwijl men ervan uitgaat dat kinderen vanzelf groot zullen worden.
Op een efficiënte manier een baan met de opvoeding van kinderen combineren is haast onmogelijk. We werken hard, terwijl we ons nageslacht in gesloten opvangcentra moeten achterlaten.
“Mama, ik wil echt niet gaan.”
“Pech jongen, het gaat niet anders. Het komt heus wel goed.”
Is de begeleiding te vertrouwen?
In mijn kindertijd waren het vooral leerkrachten die de kinderopvang organiseerden. Toch waren er bepaalde momenten dat het roer aan anderen werd overgelaten. Die anderen blindelings vertrouwen was niet altijd zo’n goed idee.
Zo zijn er tijdens mijn jaren van kinderopvang enkele vreemde zaken gebeurd. Een van de begeleiders vond het nodig om kinderen op een bepaalde manier te straffen. Hij sloot ons in de bezemkast op en had er plezier in om ons vel om te draaien. Toen ik thuis in bad ging, zag mijn moeder dat ik vol blauwe plekken stond. De begeleider werd met onmiddellijke ingang uit de kinderopvang verwijderd.
Nu was hij één van die speciale gevallen die je beter niet met kinderen liet omgaan. De laatste jaren zijn de voorwaarden om als begeleider aan de slag te gaan verstrengt, maar toch horen we regelmatig gelijkaardige verhalen opduiken. Je kind zal maar bij één van die rare kwasten opgesloten zitten.
Niet alleen kunde is van belang. Ook leeftijd speelt een rol. Als je weet dat heel wat kampen door tieners worden geleid, mogen we ons daar zeker vragen bij stellen. Statistisch gezien is het aantal ongevallen bij zulke kampen beperkt. Toch gebeuren er bepaalde dingen waar je als ouder beter niet mee wordt geconfronteerd. Zo zal je maar te horen krijgen dat je kind op kamp ging zwemmen en dat hij nooit meer terugkwam.
Wordt er genoeg gedaan om kinderopvang veilig te houden?
Begeleiders zijn vaak laag betaalde werkkrachten die na jaren van werkloosheid verplicht worden om een functie binnen de maatschappij op te nemen. Op vakantiekampen zijn het studenten die een centje willen bijverdienen.
Wil dit zeggen dat deze mensen onbekwaam zijn?
Absoluut niet, maar de doorlichtingsfase van begeleiding is onvoldoende en daar is een reden voor. Begeleiding is schaars en men moet het doen met de mensen die zich komen aanmelden.
Als de gemiddelde begeleider laaggeschoold met weinig ervaring is, mogen we niet versteld staan dat er bepaalde dingen fout kunnen lopen. Ik hoop ten stelligste dat ervaringen zoals de mijne niet meer hoeven te gebeuren.
Toch zijn er in de geschiedenis veel ergere dingen gebeurd, waaronder kindermisbruik en nalatigheid met zelfs de dood tot gevolg. Je kinderen bij de opvang afzetten doe je in goed vertrouwen. Dat gratuit vertrouwen wordt niet altijd beloond.
Waarom we het als ouder meestal niet zo erg vinden
De grootste reden waarom we kinderopvang blijven promoten is omdat er als ouder weinig andere keuzes zijn. Niet iedereen kan zijn kinderen bij de grootouders achterlaten of heeft voldoende verlof om de vakantiemaanden met zijn kroost door te brengen.
Zou het kunnen dat we als maatschappij met ouders te weinig rekening houden? Ik hoor politici graag bezig wanneer ze verkondigen dat er meer moet worden gewerkt. Een economie wordt door arbeidskrachten voortgestuwd. Daarvoor moet je als ouder een hoge prijs betalen.
Voor het beetje geld dat we krijgen, moeten we tijd met onze kinderen opgeven. Die tijd is kostbaar en komt nooit meer terug. Als ik foto’s van enkele jaren terug bekijk, kom ik steeds tot dezelfde conclusie.
Waar is de tijd naartoe? Mijn kinderen worden zo snel groot dat ik het zelfs niet doorheb.
Toch worden onze kinderen voor een groot stuk door vreemden opgevoed. Kinderopvang is zo gewoon geworden dat we er niet meer naar omkijken. Ja, we horen weleens verhalen dat het hier of daar misloopt, maar de kans blijft klein dat er in de kinderopvang iets traumatisch zal gebeuren.
Is er een alternatief voor kinderopvang?
In eerste instantie niet. Kinderen kunnen niet alleen thuis blijven en ouders worden op het werk verwacht. Tijdens de corona-crisis hebben heel wat mama’s en papa’s de kans gekregen om thuis te werken. Velen van hen hebben dat privilege mogen houden. Toch is werken van thuis ook niet de beste oplossing.
Je blijft verplicht om je concentratie op het werk te houden, terwijl kinderen je aandacht nodig hebben. Ik heb nooit begrepen waarom werkgevers ervan uitgingen dat beide taken konden worden gecombineerd.
Het enige echte alternatief is zelf thuisblijven, maar de consequenties zijn niet min. Financieel gezien komt er tijdens die periode geen geld binnen en zonder geld kan je ook geen kinderen opvoeden. Ouderschapsverlof en tijdskrediet kunnen hier en daar wat helpen, al zijn die oplossingen veel te beperkt.
Waarom willen we als maatschappij maar niet begrijpen dat ouders tijd voor hun kinderen nodig hebben?
Werken, werken en nog eens werken is de boodschap! Dan staan we versteld dat onze kinderen opgroeien in individuen die later hun weg niet vinden. De ouderlijke band met het kind is belangrijk en dat zijn we grotendeels vergeten.
Kinderen terug op de eerste plaats zetten
Op alle vlakken willen we slagen. Zowel thuis, op het werk als bij familie en vrienden willen we laten zien dat we het leven aankunnen. De wereld verwacht dat we supermannen en supervrouwen worden die net als robotten elke taak kunnen volbrengen.
In werkelijkheid moet je als ouder keuzes durven maken. Er is een reden waarom je kinderen hebt gewild. Die reden was vast niet om ze iedere dag in de kinderopvang te willen opsluiten. Je zoekt naar een diepere band met je kroost in plaats van een ouder te zijn die hen sporadisch vervoegt.
We werken ons kapot zonder bij de effecten stil te staan. Onze kinderen worden grotendeels door vreemden opgevoed. Mensen die je niet kent en waarvan je moet uitgaan dat ze weten wat ze doen.
Waarom kiezen we niet opnieuw voor onze kinderen? Is je carrière zo belangrijk dat je gezin eronder moet leiden?
Nu heb ik niks tegen mensen die in het bedrijfsleven vooruit willen komen. Verwacht wel niet dat je als carrièremens dezelfde positieve ontwikkeling op je kinderen zal uitoefenen.
Waarom ik kies om meer papa te zijn
Ik heb verschillende carrièrekansen gehad. Er waren voorstellen bij die mij financieel sterker hadden kunnen maken. Daartegenover stond dat ik minder tijd met mijn kinderen zou kunnen doorbrengen.
Die voorstellen lijken aanlokkelijk, maar eigenlijk zijn ze dat helemaal niet.
Hoeveel geld kan de verloren momenten met je kinderen goedmaken?
Als we daar eerlijk over zijn is geen bedrag hoog genoeg om tijd met onze kinderen te moeten missen. Elke seconde is kostbaar en komt nooit meer terug.
Opdrachtgevers keken op wanneer ik zei dat voor mij tijd belangrijker dan geld was. Werkgevers zijn gewoon dat je overstag gaat wanneer ze met een leuke functie op de proppen komen.
In werkelijkheid konden functie, noch geld goedmaken wat ik zou verliezen.
Als je moet kiezen tussen geld en je kinderen. Kies dan altijd voor je kinderen!
Conclusie
Het is niet omdat de rest van de wereld zijn kinderen naar de kinderopvang brengt dat jij dat ook moet doen. Durf anders zijn door andere keuzes te maken. De verzorging en opvoeding die je kind nodig heeft, komt het beste van jou.
Natuurlijk zijn er heel wat goede begeleiders, maar geen van hen kan de ouderlijke band met het kind vervangen. Het blijven vreemden die in het beste geval een handje kunnen toesteken. Die vreemden kunnen soms minder goede bedoelingen hebben, al blijven dat wel uitzonderingen. Er zijn de laatste jaren kwaliteitseisen voor het organiseren van kinderopvang bijgekomen, maar misbruik volledig uitsluiten kan je dus niet. Mensen van slechte wil of met onvoldoende capaciteiten zullen hierdoor wel sneller door de mand vallen.
Wat je kind in de opvang echt verliest, ben jij. De mama of papa die het beste met hen meent, maar nooit een manier vindt om bij hen te kunnen zijn.
Ik daag je uit om de relatie met je kinderen onder de loep te nemen en jezelf af te vragen of het niet beter kan. Elk uur dat je met je kinderen doorbrengt, heeft de potentie om een mooie herinnering te worden.
Doneren is geven en doet zoveel meer dan je denkt. Elke euro heeft de kracht om het leven van jou en zoveel anderen te helpen.
Een reactie achterlaten