Transparantiebeleid: Dit artikel kan affiliate links bevatten. Als u op één van deze links klikt kan robbydeletter.com een commissie krijgen, zonder dat het u iets meer kost. Op deze manier kan u mij steunen, zodat ik gratis advies kan blijven geven.
Ik hunker naar de regenboog,
maar ik zie haar niet meer.
Jij bent weg, zij is weg,
iedereen lijkt verdwenen.
Mooie zomerdagen liggen in het verschiet,
maar ik kan er niet meer van genieten.
Elke dag lijkt een strijd,
hoewel ik geen oorlog wil voeren.
Ik voel me niet goed,
alles werkt tegen,
mijn hart in verdriet verdronken.
Ik hoor dit niet te zeggen,
en dat doe ik ook niet,
buiten wanneer ik alleen ben.
Als ik alleen ben hoef ik niemand te plezieren,
mag de waarheid naar boven komen.
Als ik alleen ben durf ik denken aan wat weg is,
aan wat niet meer van mij kon houden.
Uit liefde heb ik je laten gaan,
ik had daar geen keuze in,
maar ik denk nog ieder moment aan je terug.
Ik probeer mijn dagen met onbelangrijke dingen te vullen,
hopend dat ik even,
heel even rust mag kennen.
Als ik alleen ben vind ik geen vrede,
pas dan laat ik mijn tranen stromen.
Elke herinnering aan jou doet pijn,
elke foto doorboort mijn hart.
Ooit waren we één ziel,
leefden we van de kleuren van de regenboog.
Ik heb echt mijn best gedaan om die droom te volbrengen,
nooit dacht ik dat we ooit van elkaar zouden vervreemden.
In mijn hart zijn we nog steeds samen,
in mijn droom zingen we nog steeds hetzelfde lied.
Ik weet niet waar je bent,
met wie je lacht, van wie je houdt,
maar ik hoop dat de kleuren van de regenboog,
bij jou mogen stralen.
Ik hoop dat je ooit terugkeert,
dat we allebei onszelf kunnen zijn,
dat ik het niet langer een droom moet noemen.
Ik wacht tot de regenboog weer verschijnt,
totdat haar twinkelende gloed,
de kleur in mijn leven mag terugbrengen.
Een reactie achterlaten