Transparantiebeleid: Dit artikel kan affiliate links bevatten. Als u op één van deze links klikt kan robbydeletter.com een commissie krijgen, zonder dat het u iets meer kost. Op deze manier kan u mij steunen, zodat ik gratis advies kan blijven geven.
Iedereen is op zoek naar geluk, weinigen zullen het echt ervaren. Geluk lijkt verschrikkelijk moeilijk te vinden, maar is dat eigenlijk wel zo? Is ieders definitie over geluk anders of is dit fabeltje reeds lang doorprikt? Zijn onze veronderstellingen over geluk slechts schijnbeelden die met de levensloop van de mens meegroeien of kan je werkelijk iets doen om onder elke omstandigheid gelukkig te zijn? Bewonderenswaardig zijn de mensen die dat geluk reeds hebben gevonden of op zijn minst in staat waren het te benoemen. Is de zaligheid van de één slechts een doorn in het oog van de ander? Kunnen we ondanks alles gelukkig zijn?
De gelukzaligheid van de mens intrigeert me. Op jonge leeftijd en deels door mijn opvoeding ingefluisterd, dacht ik dat geluk alles met geld te maken had. Hoe meer geld, hoe meer dingen, hoe meer geluk. Gaandeweg heeft het leven die visie moeten corrigeren, enerzijds door mij van de nodige stormen te voorzien, anderzijds door het besef dat je met geld maar zo weinig kan kopen. Waarom wil iedereen de loterij winnen als heel wat loterijwinnaars er nadien slechter uitkomen?
Als geluk niet aan geld gebonden is kan de roem misschien soelaas brengen. Zou bekendheid ofwel het verheffen boven anderen iets waardevol aan ons leven kunnen toevoegen? Twijfelachtig als je het lot van deze beroemdheden onder de loep neemt. Mogen we dan nooit op voorspoed rekenen of hebben de tegenslagen van het leven weinig effect op de gelukzaligheid van de mens? Waarom lijkt het of anderen meer krijgen, terwijl geen mens op de wereld een perfect parcours kan voorleggen? De oplossing van dit vraagstuk naar geluk ligt blijkbaar niet binnen handbereik. Toch hebben we de morele plicht om de puzzelstukjes in elkaar te laten vallen.
Geld, bezittingen, verworvenheden, noch de gerennomeerdheid van het individu stillen de honger naar het heil der gelukzaligheid. Mogen we dan stellen dat liefde het perspectief vooropstelt dat we trachten te bereiken? Lijken we niet eerder geneigd om onze liefdestank met vergankelijke zaken te vullen? Het kopen van onbenulligheden of het breken van het eigen record der seksuele avontuurtjes geven kortstondige geneugten, die nog voor ze werkelijk geapprecieerd kunnen worden, hun betekenis reeds hebben verloren. Bovendien hebben deze opvulsels van het moment meestal een wrange nasmaak. De leegte die we ervoeren lijkt nog groter te worden, waarop we nogmaals proberen, om dit gat met futiliteiten te vullen. Geen wonder dat we in een vicieuze cirkel terechtkomen.
Als de liefde overwinnen wil zal ze op zijn minst een eeuwigdurend karakter moeten hebben. We vergelijken de liefde vaak met het veranderlijk keuzemodel dat de mens zich voorstelt. Indien we als persoon een bepaald beeld over de liefde hebben ontwikkeld zoeken we slechts naar kenmerken die dat beeld kunnen voeden. De liefde is echter geen geheel dat te karakteriseren valt. Op zich is de volmaaktheid der liefde een universele wijsheid, die ons niet alleen geluk, maar ook rust en vrede brengt. Ze is het begin en het einde van alles. Wie haar zoekt heeft haar reeds gevonden, want de zoektocht naar ware liefde kan slechts uit een puur en liefdevol hart ontspringen.
De liefde voor de ander is m.a.w. slechts een aanvulling op de zelfliefde. Maar is de zelfliefde voldoende gecultiveerd? Kunnen we van onszelf houden zonder dat daar een ander bij betrokken is? Vluchtend van de ene relatie in de andere, zoekend naar pleisters die de wonde even willen bedekken, want vroeg of laat wordt de pleister verwijderd en komt de leegte weer naar boven. Wat is de zin van een relatie als ze enkel tot doel heeft illusionaire gedachten voor te schotelen? In hoeverre willen we tot iets behoren dat een veranderlijk karkater heeft?
Toch kan je zonder liefde niet gelukkig zijn. Alleen denken we dat die liefde van iemand anders moet komen, terwijl we als mens liefdevol kunnen leven. Als we ons maar genoeg aanpassen aan de ander zullen we samen blijven. Als we onze eigen waarden ombuigen passen we misschien beter in het gareel van de hedendaagse maatschappij? Het lijkt een ridicule veronderstelling, maar op zeker moment doen we het allemaal. Als geluk slechts uit liefde kan voortkomen en als we die liefde van God alleen in personen kunnen waarnemen delven we een put voor onszelf en voor de ander. Als we echter de liefde ondanks alles omarmen bestaat de kans dat we ons gelukkig mogen noemen en de persoon naast ons gelukkig kunnen laten zijn. Dan kunnen we misschien zeggen: “Wat fijn om gelukkig te zijn.”
Een reactie achterlaten