Transparantiebeleid: Dit artikel kan affiliate links bevatten. Als u op één van deze links klikt kan robbydeletter.com een commissie krijgen, zonder dat het u iets meer kost. Op deze manier kan u mij steunen, zodat ik gratis advies kan blijven geven.
Op een zonnige vakantiedag midden in de goede week, zat ik samen met mijn zoon aan de speeltuin, toen volgend gedicht uit mijn gedachten ontsproot. Terwijl hij snel zijn vriendenkring liet aangroeien, nam ik pen en papier ter hand, keek naar de ouders rondom mij en besefte dat we veel van onze kinderen konden leren.
Ik voel het aan alles om me heen.
Koude dagen lopen op zijn eind en maken plaats voor de ontluiking van de lente.
De grimmige sfeer van Koning winter,
met dagen van grijze wolken die haast niet meer te tellen zijn,
ruist weg naar ongekende oorden.
De vakantie is half weg, de goede week nadert zijn hoogtepunt.
Wereldwijd brengen kerken alles in gereedheid,
om ons grote voorbeeld te herdenken.
Wat hij dit jaar brengen wil,
is de onveranderlijke boodschap van de liefde.
Zijn we klaar om die boodschap aan te nemen,
in een wereld,
waar onverschilligheid een universele wet dreigt te worden?
Ik weet het niet, ik zie het niet of misschien dringt het niet tot me door.
Aan de rand van een speeltuin kijk ik naar de toekomst van morgen.
Kleine mensen die snel genoeg hun jeugd zullen verliezen,
glijden zij aan zij van de spiegelglijbaan en landen in het witte zand.
Een jongen en een meisje kijken diep in elkaars ogen,
wachten af, reiken de hand,
een nieuwe vriendschap lijkt geboren.
Ligt het voor de volgroeiden onder ons dan zoveel moeilijker,
eenzelfde patroon te volbrengen?
Ik denk het niet, ik hoop het niet en toch spreekt alles dit tegen.
Jezus, kan u nog even laten zien hoe het moet,
hoe we de liefde laten verrijzen,
zodat ook wij grote mensen opnieuw kunnen beginnen?
Meer dan ooit hebben we u nodig,
meer dan ooit verlangen we naar wijsheid,
want hoewel u alles heeft voorgeleefd,
zijn we het veel te gauw vergeten.
Foto: pixabay
Een reactie achterlaten