Transparantiebeleid: Dit artikel kan affiliate links bevatten. Als u op één van deze links klikt kan robbydeletter.com een commissie krijgen, zonder dat het u iets meer kost. Op deze manier kan u mij steunen, zodat ik gratis advies kan blijven geven.
Wanneer ik vanmorgen ontwaakte, mijn ogen voorzichtig aan de nieuwe dag liet wennen, luisterden mijn oren naar een concert van vogelliederen. Elke nieuwe dag, op precies hetzelfde uur voeren mijn gevleugelde vrienden hetzelfde ritueel uit. Voorgeprogrammeerd om met een goed humeur het ontluiken van de dag aan te kondigen. Zonneschijn, wind of regen lijken hun weinig te deren. Blijmoedig staan ze klaar om hun plaats in de wereld in te nemen. Soms ben ik jaloers op mijn vogelvrienden, want bij mij lijken de dagen niet altijd op een vreugdevolle manier te beginnen. Er zijn zelfs dagen dat ik mij afvraag wat ik hier doe, waarom ik hier ben, wat de zin achter mijn bestaan vormt.
De zinloosheid van de routine
Nu wil ik graag op een positieve manier in het leven staan, mij niet door elk klein akkefietje laten ontsporen, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Elke dag opnieuw voer ik dezelfde handelingen uit. Ik word wakker, dank God voor deze dag – zelfs wanneer ik mij afvraag voor wat ik dankbaar moet zijn – poets mijn tanden, laat de kinderen ontbijten, breng ze naar school, rijd met de fiets en anders met de wagen door naar het werk. Ik tracht met rust en liefde te handelen, steeds weer in de veronderstelling, dat ik het vandaag beter dan gisteren hoor te doen. Soms lukt dat, voor even, want de dag is nog maar half begonnen of de negatieve spuiers zijn je leven al binnengeslopen.
Hoewel de routine zich verder ontplooit, kan ze de onverwachte wending van vandaag niet voorzien. De eerste problemen duiken op, al dan niet werk gerelateerd. Er is altijd wel iets gebeurd of er is altijd wel iemand die de wind van voren krijgt. Soms gaat het luisteren mij makkelijk af, soms gaat het wat moeizamer, om hetzelfde verhaal, dat nu in een andere context wordt gegoten, te moeten aanhoren. Opnieuw denk ik aan liefde en dankbaarheid waartoe ik word bewogen, maar waarin ik me niet altijd kan vinden.
Wanneer de dag tegen de middag aanleunt, krijg ik terug wat lucht in mijn longen, want tegen dan is er een hoop werk verricht. Werk dat niet altijd leuk is en dat ik onder druk moet ondergaan. De mensen rondom mij, waarvan sommige collega’s en andere vrienden worden genoemd, vliegen als kleine vogeltjes door het rond. De ene profileert zich meer dan de andere, soms met de borst vooruit, anders onder een bepaalde vorm van verdriet gebukt. We vormen één utopisch team, dat slechts door hetzelfde werk wordt gebonden. Een zee aan mensen die zich volgens eigen kunnen aan de ideologie van een bedrijf hechten.
In de late namiddag nemen we afscheid van elkaar. Iedereen rent naar buiten, zoekend naar de snelste manier om hier weg te geraken. De klok van het leven tikt verder. De school van mijn kinderen heeft een uur geleden reeds het laatste belsignaal laten klinken. In het verkeer zie ik allemaal mensen zoals mezelf. Iedereen wil zo snel mogelijk naar die speciale plaats die we thuis noemen. De werkdag is voorbij, maar de zorg voor de kinderen dringt zich op. Met een koekje in de ene en een sapje in de andere hand overlopen we samen hun huiswerk.
Terwijl ze zichzelf afspoelen begin ik alvast aan het avondeten. Ik heb nooit met passie achter de kookpotten gestaan, zeker niet wanneer ik één of ander nieuw gerecht – dat je in geen enkel kookboek zal terugvinden – tot leven tracht te brengen. Gelukkig heb ik door de jaren heen een structuur gevonden, waardoor ik eetbare dingen op tafel laat verschijnen. Tijdens de maaltijd praat ik met mijn jongens over hoe zij de dag hebben beleefd. De kleinste zit nog in de glorie van het basisschoolleven, terwijl de oudste tegen de toetsen van morgen opkijkt. Toch hebben kinderen een zekere innerlijke vreugde, waaraan zelfs alleenstaande ouders zich kunnen optrekken.
Nadat ik mijn keuken terug spik en span heb gemaakt, probeer ik één of ander schrijfsel tot leven te wekken. Op het scherm van mijn laptop worden nieuwe mensen geboren, mensen die uit mijn fantasierijk brein zijn ontsproten. Figuren die in een fictief universum mijn gedachten uit deze wereld herleven. Voor mijn zonen onder de wol kruipen, spelen we nog een spel, waarbij de innerlijke drang om te winnen naar boven komt. Vroeger liet ik hen winnen, inmiddels zijn ze zo goed, dat ik er soms niet van kan winnen.
Ik haal mijn acteerkunsten naar boven om de jongste voor het slapengaan nog een verhaal bij te brengen, geef een kus op zijn hoofd en zeg dat ik van hem hou. Vanaf dan heeft mijn puber nog een uurtje om zich in zijn zo graag geziene digitale wereld onder te dompelen. Wanneer ook hij de dag voor bekeken houdt, lees ik tot mijn oogleden zich aan de zwaartekracht laten ontgelden. Dit is mijn leven, dit was mijn dag en nadat ik een dankgebed naar boven heb gestuurd, vlucht ik weg tot ik weer het gezang van de vogelliederen mag aanschouwen.
Niets gebeurt zomaar
Ik geloof dat God de touwtjes in handen heeft, maar dat we als mens niet altijd onze opvoering in het toneel begrijpen. Het altijd gelukkig willen zijn blijkt alleszins voor mij een onbereikbare droom. Misschien komt dat omdat ik onrealistische verwachtingen schep. Volgens grote meesters als Jezus en Boeddha staat het scheppen van verwachtingen gelijk aan pijn. Maar hoe kan je leven zonder verwachtingen?
We zoeken allen naar geluk zonder dat we dat geluk kunnen definiëren. De sleutel tot succes ligt niet bij de ontdekking van rijkdom en weelde, maar in in het begrijpen van de liefde. Liefde voor het zelf, liefde voor de ander, liefde voor God. Op sommige dagen stroomt mijn hart van liefde over, terwijl ik op andere dagen zelfs de moed niet kan vinden, om naar iemand anders te luisteren.
Ik zoek mijn geluk vaak bij anderen, ondanks zij zelf zoekende zijn. Alles gebeurt met een reden, maar wanneer de reden onduidelijk is, voel ik pijn. Pijn om wat ik wil en niet heb, pijn omdat die liefde voor alles en iedereen belangeloos hoort te zijn. Toch wil ook ik geliefd zijn en wil ook ik dat er naar mijn verhalen wordt geluisterd. Als je alleen bent herinner je dat de verbinding en de magie van het samenzijn, niet als vanzelfsprekend mogen worden beschouwd. Dan geven herinneringen weer wat je ooit hebt gehad en vervloek je jezelf waarom het is fout gelopen.
Desondanks gebeuren dingen niet zomaar en leidt iedere gebeurtenis tot verdere groei. De vloek over mezelf uitspreken is louter zelfbedrog, want op elk moment in de tijd, deed ik steeds wat volgens mij het beste leek. In het droombeeld van altijd gelukkig te zijn geloof ik niet meer en dat de liefde van een ander mij volledig zal vervullen nog minder. Iedereen volgt zijn eigen weg en wanneer de levensweg van een ander niet langer met de mijne kruist is de opsplitsing van het gezamenlijk pad niet altijd een slechte keuze.
Zoekend in de stilte
De stilte brengt niet altijd rust. Zonder het rumoer van de buitenwereld word ik aan mezelf voorgesteld. Ik kan me niet langer aan het beeld dat een ander van mij vormt optrekken of neerhalen. De waarheid is confronterend en roept allerlei vragen op. Ben ik wie ik wil zijn of ben ik slechts een schertsvertoning van wie ik kan zijn? Het is moeilijk om in stilte je gedachten stil te krijgen. Ze duiken als ongevraagde gasten in mijn hoofd op.
Ingevingen waar je niets mee te maken wil hebben, maar die vroeg of laat moeten worden geanalyseerd. Ben ik gelukkig? Ik denk zelfs niet dat ik dat woord ten volle begrijp. Het insinueert een vervulling van liefde, een vervolmaking van dromen, de perfectie benaderend. Nee, ik kan met grote zekerheid zeggen dat ik niet gelukkig ben, al streef ik om die staat van welzijn ooit te bereiken.
Het lijkt alsof zoveel mensen vreugdevol genietend het leven tegemoet gaan. Onder al dat “geluk” zitten personen die in stilte het spiegelbeeld van zichzelf niet willen zien. Ze omringen zich met mensen om toch maar niet alleen te hoeven zijn. Ik begrijp deze mensen, want het is behoorlijk afmattend om alleen met jezelf te moeten leven.
God heeft hoogstwaarschijnlijk een bedoeling met die dagen van stilte. Hij heeft er mij overvloedig mee gezegend en telkens wanneer iemand die stilte kwam verstoren, heeft hij hen binnen de kortste keren uit mijn leven verwijderd. Soms kijk ik naar koppels die sinds hun jeugd onlosmakelijk aan elkaar verbonden zijn en dan vraag ik me af waarom dat bij mij anders moet gaan. Welke bedoeling het alleen zijn toch kan hebben, waarom wat anderen gratuit verkrijgen, bij mij zo moeilijk gaat.
Als het leven mij op een pad brengt waar ik niet wil zijn, is het aan mij om een ander pad uit te gaan. Misschien is de stilte essentieel zodat ik dat pad kan zien en misschien is de pijn die ik voel wel nodig om tot besef te komen. Ik durf zeggen dat ik het allemaal niet weet en dat elke dag zijn verrassingen herbergt. Misschien is het oké om soms niet oké te zijn.
Een reactie achterlaten