Transparantiebeleid: Dit artikel kan affiliate links bevatten. Als u op één van deze links klikt kan robbydeletter.com een commissie krijgen, zonder dat het u iets meer kost. Op deze manier kan u mij steunen, zodat ik gratis advies kan blijven geven.
Er zijn vierentwintig uren in een dag waarvan een volwassen man als mezelf er minstens zeven zou moeten slapen. Hoe komt het dan dat ik daar nauwelijks aan toekom? Sterker nog, de meeste dagen slaap ik nauwelijks vijf en een half uren, waartussen ik gemiddeld één keer wakker wordt. Op jonge leeftijd lijk je daar geen last van te hebben, maar laten we eerlijk zijn, zo jong zijn we nu ook niet meer. Binnenkort staan er veertig geweldige jaren op mijn teller van het leven en het liefst zou ik er daar minstens zestig bijdoen. Wat doe ik dan verkeerd en waarom past mijn lichaam zich niet langer aan de veranderlijke omstandigheden aan?
Toegegeven heb ik een vrij druk regime. Mensen vragen zich af waarom ik om vier uur in de ochtend hoef op te staan. Dat antwoord ligt nochtans voor de hand. Het eerste deel van mijn dag wil ik aan God besteden. Als mensen mij zeggen dat ze enkel voor het slapengaan tot God spreken vind ik dat steeds een merkwaardige situatie. Wie wil er nu enkel de laatste minuten van zijn dag aan God besteden? God verlangt op de eerste plaats te worden gezet en neemt geen genoegdoening met vijf minuutjes voor het slapengaan, wanneer ons brein reeds in de slaapmodus is verzeild geraakt.
Bovendien probeer ik een goede papa voor mijn kinderen te zijn, terwijl ik naast een fulltime (bijna toch) baan en andere sociale activiteiten een paar schrijfsels per week wil kunnen voorleggen. Dat brengt niet alleen een aardige productie van schrifturen op gang, maar houdt tevens het perspectief en de droom staande. Al jaren volg ik bewust hetzelfde ritme. Waarom begint datzelfde ritme me nu ineens parten te spelen? Snakt mijn lichaam naar rust of is deze kwakkelzomer waarin buien elkaar afwisselen voor deze moeheid verantwoordelijk?
Vroeger leek ik dagen zonder slaap te kunnen, terwijl nu een nachtje doorgaan de nodige gevolgen met zich meebrengt. Wordt slaap echt belangrijker naarmate je ouder wordt of zit het allemaal in mijn hoofd? Bepaalde mensen wijten hun slaaptekort aan stress of kunnen simpelweg de slaap niet vatten. Is het niet opmerkelijk dat je soms een dag in zombiestaat kan doorbrengen om dan ‘s avonds de slaap niet te kunnen vinden?
Mensen zijn vreemde wezens en mensen die weinig slapen worden nog vreemder. Slaaptekort verhoogt niet alleen de prikkelbaarheid, maar geeft een boost aan het eigen vermogen tot plagen van anderen. Het lijkt wel of je lichaam de pijn wil doorgeven.
Misschien heeft mijn weinig variërend dieet er ook iets mee te maken. Wat er ook van zijn mag, een tekort aan slaap zal je nooit gewoon worden. Hoezeer we ook versteld staan dat we weer een dag met weinig slaap hebben kunnen volbrengen, blijft een slaaptekort een gevaarlijk fenomeen. De trukendoos van oma lijkt hier geen oplossing in te voorzien.
Nu is ieder mens natuurlijk anders. Zie maar naar Randy Gardner die in december 1963 elf dagen wakker bleef. Alle respect voor deze kerel, maar ik heb toch weinig ambitie om in zijn voetsporen te treden. Dan heb je nog het fenomeen van de microslaap, waarbij je slaapt terwijl je wakker bent. Lijkt allemaal heel interessant, maar het brengt weinig zoden aan de dijk. Geef mij maar een uurtje meer onder de lakens, terwijl ik droom over de liefde van mijn leven, over het leven dat mij nog te wachten staat, over de onvervulde verlangens die kunnen worden ingewilligd. Dromen kosten niets, maar geven wel wat ik nodig heb!
Een reactie achterlaten